Wielkie kino, wielka polityka i codzienne życie najwybitniejszego twórcy polskiego kina Jego życiem interesowali się osobiście szef KGB, 10 generałów polskiej bezpieki oraz ministrowie Moczar i Kiszczak. Jego filmy śledzili kolejni szefowie partii i państwa: od Gomułki, plującego na pesymizm „Niewinnych czarodziejów”, poprzez Gierka, któremu żona kazała usunąć pornografię z „Ziemi obiecanej”, po Jaruzelskiego, który przy okazji „Człowieka z żelaza” chciałby udowodnić, że w Grudniu 1970 roku armia była niewinna. Autorzy opisują życie swego bohatera na skrzyżowaniu polityki, codzienności i pracy nad kolejnymi filmami, z których wiele stanie się arcydziełami światowego kina. Kłopoty z cenzurą, władzami kinematografii i nacjonalistami, którzy go od zawsze nienawidzą. Sięgają po nieznane materiały z archiwów - również PRL-owskiej bezpieki - ale przede wszystkim rozmawiają z samym Andrzejem Wajdą, świadkiem epoki. Książka stanowi ważne dopełnienie dyskusji jaka toczy się wokół filmu „Wałęsa. Człowiek z nadziei“ Andrzeja Wajdy. Dlaczego właśnie w 1977 r. bezpieka założyła na mnie sprawę? Chyba dostrzegli już, że nie ma szans, bym przeszedł na ich stronę. Człowiek z marmuru został przez widzów odebrany jednoznacznie: okazał się bardzo mocnym filmem. W samym kryptonimie też była jakaś logika. Miałem wtedy już dobrą pozycję w środowisku, także za granicą. Niektórzy postrzegali mnie więc jako luminarza wśród artystów. Ubecy pewnie też. A może po prostu policja potrzebowała akurat takiej sprawy... By mieć na mnie jakieś ewentualne haki tak na wszelki wypadek? Andrzej Wajda (źródło opisu: Wydawnictwo Agora SA , 2013)

Jan Rodowicz „Anoda” Był legendą Szarych Szeregów. To on pierwszy rzucił butelkę z benzyną podczas akcji pod Arsenałem. UB przyszło po niego w Wigilię 1948 r. Dwa tygodnie później już nie żył. Oficjalna wersja mówiła: wyskoczył z okna czwartego piętra gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Nikt z bliskich w to nie uwierzył. Wszyscy słyszeli o ubeckich torturach. Podejrzewano, że „Anodę” śmiertelnie pobito albo zastrzelono. Czy dowiemy się kiedykolwiek, jak było naprawdę? (źródło opisu: http://wydawnictwoagora.pl/ksiazki/anoda.-kamien-na-szancu/)

Jest rok 1948. Matylda Neumann rezygnuje z walki o ukochanego, opuszcza Zieloną Górę i wyjeżdża do Neuruppin. Tam czeka na nią ciotka Hedwiga i miejsce na sienniku obok kuzynki, Anny. W przeludnionej radzieckiej strefie okupowanych Niemiec brakuje żywności, mieszkań i pracy, ludzie czują niechęć do uchodźców oraz strach przed wszechobecną służbą bezpieczeństwa. Wciąż trwają poszukiwania bliskich zaginionych w czasie wojny. W tych trudnych warunkach ostoją normalności jest rodzina. U boku ciotki Tila próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Są jednak ludzie i sprawy, o których nie uda się jej zapomnieć…

Książka ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego to efekt badań prowadzonych przez autora w archiwach IPN dotyczących inwigilacji krakowskiego Kościoła przez UB i SB. Jej celem jest opisanie i zrozumienie postaw duchowieństwa katolickiego wobec działań komunistycznej bezpieki. Działania te były różne w różnych okresach PRL-u. Od zastraszania, gróźb czy szantażu przechodzono do metod bardziej subtelnych, próbując wciągać duchownych we współpracę poprzez rozmowy, perswazję, obietnice rozmaitych życiowych udogodnień. Zdecydowana większość księży potrafiła oprzeć się zarówno zastraszaniu, jak i pokusom. Wśród tych, którzy wyrazili zgodę na współpracę, wielu potrafiło ją po jakimś czasie zerwać. Książka niewątpliwie uporządkuje toczące się od wielu miesięcy dyskusje na temat tzw. lustracji duchownych. Jest to mocny głos badacza i jednocześnie świadka, który poszukuje prawdy o tamtych trudnych czasach. (Opis z okładki)

Z okładki: „Niebezpieczne ścieżki” to jedne z nielicznych w naszej literaturze pamiętników oficera Służby Bezpieczeństwa. Gdyby nie autentyzm faktów, który zresztą z książki czyni lekturę jeszcze bardziej cenną, można by ów pamiętnik zaliczyć do klasycznej literatury sensacyjnej. Autor wykonując polecenie swoich władz, zdołał przeniknąć w szeregi jednej z band działających na Podhalu w okresie po wyzwoleniu. Ryzykowna, niebezpieczna, podwójna rola, jakiej się podjął, pozwoliła na likwidację bandy, której przestępcza działalność powodowała śmierć wielu uczciwych ludzi. Trudno byłoby uwierzyć w szereg nieprawdopodobnych sytuacji, w jakich autor się zanlazł, gdyby nie fakt, że mamy doczynienia z rzetelną, prawdziwą relacją. Wspomnienia Mariana Reniaka, ukazując ofiarność i niebezpieczną służbę pracowników bezpieczeństwa, są zarówno cennym dokumentem, jak i atrakcyjną lekturą

Wywiad z Aleksandrem Litwinienko, człowiekiem, który pomimo wszystkich okoliczności zewnętrznych i osobistych chciał zachować godność ludzką i choć odrobinę przyzwoitości w kraju w którym jednostka nie znaczy nic, a bezkarność władzy jest nieskończona. Dzięki lekturze wywiadu możemy poznać nowe, tragiczne fakty z działań Federalnej Służby Bezpieczeństwa, które nie pojawiają się w innych publikacjach. "Przestępcy z Łubianki" oferują bezpośrednią relację największego "zdrajcy" w dotychczasowej historii Federacji Rosyjskiej. Dowiadujemy się o szczegółach zatrzymania Litwinienki, jego postępowania sądowego, drogę Litwinienki od wiernego agenta do zbuntowanego "przestępcy". Litwinienko usprawiedliwia przy okazji swój bunt przeciwko systemowi argumentując, że to nie on zdradził, a jego zdradzono i oszukano. Poznajemy motywy jakimi się kierował oraz ideały, które musiał poświęcić w walce o zaprowadzenie sprawiedliwości w Rosji. Umierając oskarżył Władimira Putina: "Może ci się uda uciszyć mnie, ale ta cisza ma swoją cenę. Pokazałeś, że jesteś tak barbarzyński i bezwzględny, jak twierdzą twoi najbardziej wrodzy krytycy. Okrzyki protestu z całego świata będą dźwięczeć w pańskich uszach, panie Putin, przez resztę pańskiego życia. Oby Bóg wybaczył ci to, co zrobiłeś." (źródło opisu: http://www.gandalf.com.pl/b/przestepcy-z-lubianki-a/)

Kończy się II Wojna Światowa, a w Polsce zaczyna się czas powojennej odbudowy i podnoszenia kraju z gruzów. Porucznik Szczepan Andryszek, służący podczas wojny w Wojsku Polskim pod rozkazami Sowietów, zostaje funkcjonariuszem podległym Urzędowi Bezpieczeństwa. Przez przełożonych zostaje oddelegowany do niewielkiej Nowej Soli na Ziemiach Odzyskanych. Tymczasem do miasta przybywa jeden z wielu transportów z repatriantami ze Wschodu, a wśród nich z Drohobycza przyjeżdża Lidia Malczewska z ojcem profesorem pianistą, siostrą Zofią i jej rodziną. Lidia zostaje zatrudniona w poniemieckim szpitalu. Tam poznaje Janka Zielińskiego, ciężko rannego partyzanta z Lubelszczyzny, który po śmierci narzeczonej próbuje odnaleźć swoje miejsce. Losy trojga bohaterów splotą się, a przyszłość postawi przed nimi bardzo trudne wybory. Czy mogą uwierzyć, że świat wróci do normalności i znajdzie się w nim miejsce na miłość?.

Część pierwsza książki to dzieje Ukraińca, prominentnego człowieka UPA, który złapany przez bezpiekę, postawiony pod murem z alternatywą "kula w łeb lub strzelanie do swoich" wybiera drugą możliwość. Strzelał na tyle skutecznie, że zdołał ocalić życie posyłając przy okazji wielu swoich współrodaków do piachu. Druga część wprowadza nas w kulisy zamachu, jaki wywiad francuski, przy pomocy członków Wehrwolfu, planował dokonać na delegatów partii komunistycznych i robotniczych zgromadzonych na naradzie w Szklarskiej Porębie w roku 1947. Ostatnia część dotyczy tzw. Afery Bergu widzianej oczami człowieka "resocjalizowanego i przekonanego" przez bezpiekę, by wybrał się do Bergu i zrobił to, co każe UB. Wybraniec spełnił życzenia, bo musiał. W mokotowskim więzieniu czekała żona i dziecko modląc się o szczęśliwy powrót męża i taty. (źródło opisu: http://literacki24.pl/-/index.php?ba=kni&nu=a17265...)