Program Jana Pospieszalskiego Warto Rozmawiać poruszał tematy, którymi nie zajął się wówczas żaden inny program nadawany w telewizji oraz innych mediach. Dziennikarz rozmawiał z politykami, filozofami, socjologami, nie zależnie od tego jakimi poglądami politycznymi, czy religijnymi kierowali się w życiu rozmówcy. Ważne było aby pokazać prawdę i tylko prawdę, wspierając się wszelkimi dostępnymi dowodami. Pospieszalski za pomocą dokumentów, filmów oraz słowa, pokazywał rzeczywistość, a nie jak większość mediów jakieś urojenia, czy to co dyktują ludzie mający pieniądze. W oczach pewnych wpływowych osób, program stał się nie wygodny. Najpierw przesuwano godziny emisji, aż w końcu zdjęto program całkowicie z anteny. Miało to miejsce 22 lutego 2011 roku. Mimo starań dziennikarzy, za sprawą dyrektor Iwony Schymalli nie doszło do reaktywacji programu. Przyczyną zdjęcia programu, jak podała Schymala, były powody polityczne. "Konflikt pomiędzy tym, co nienormalne, a tym, co normalne; co przyjęte i uznane, a co nieuznane, będzie nam później towarzyszył cały czas." Autorką wywiadu, bo tym jest książka Czy jeszcze warto rozmawiać? jest Sylwia Krasnodęmbska. Panią Sylwie znamy między innymi z artykułów Gazety Polskiej, współpracowała z Radiem Grudziądz i redakcją Panoramy, była również redaktorem Warto rozmawiać. Pisarka podejmuje dyskusję z Janem Pospieszalskim, Pawłem Nowickim oraz Maciejem Pawlickim. Rozmawiają o programie Warto rozmawiać. Celem wywiadu jest jak sądzę przybliżenie czytelnikowi wartości jakie przedstawiał program i o tym jak program był ważny w epoce cenzury i zakłamania medialnego. Była to prawdopodobnie ostatnia linia obrony przed władzą, rządami liberałów oraz lekarstwem na ogólne zaślepienie społeczeństwa. "To nie są banały, bo zastanawiam się, czy generał Fieldorf "Nil" za 50 lat zachowa się w pamięci zbiorowej jako bohater czy jako bandyta. A to pytanie jest zasadne, bo sędziowie tzw. wolnej Polski jeszcze kilka lat temu mówili Marii Fieldorf - Czarskiej, że jej ojciec był bandytą." O czym właściwie był program, który okazał się tak szkodliwy politycznie? Pospieszalski poruszał takie tematy jak aborcja, seks w szkole, pigułki antykoncepcyjne, tolerancje gejowską, AIDS. Program opowiadał także o dyskryminacji kobiet, anoreksji, emigracji, własności ale również przeszedł do takich zagadnień jak szpiegostwo, bezkarność w Polsce, prawa człowieka, SB, korupcja, Katyń oraz tragedia smoleńska. Można się więc zastanowić, czym różnił się ten program od innych. Nadawał przecież podobne treści jak inne wówczas programy publicystyczne. Różnica jednak była znacząca. Warto rozmawiać jako jeden z niewielu programów ujmował tematykę od strony społeczeństwa i na nim skupiał się głównie. Przykładowo materiał o generale Nilu przedstawiał prawdę o sądach i o tym jak nasz kraj traktuje bohaterów. Odcinek o antykoncepcji przekazywał nam prawdę o korupcji wśród lekarzy oraz o ich niekompetencji związanej z przepisywaniem leków niepełnoletnim. Większość odcinków pokazała jak bardzo Polska jest skorumpowana i jak bardzo społeczeństwo jest bezradne wobec silnej ekipy trzymającej władzę i kierującej się zyskiem, a nie dobrem ogółu. (źródło opisu: http://veritasliber.blogspot.com/2013/07/czy-jeszc...)

Witold Jurasz, autor popularnego podcastu Sprawy międzynarodowe. Ukraina, widział Rosję z bliska - był dyplomatą w polskiej ambasadzie w Moskwie. W swojej książce przeplatając opisy polityki Władimira Putina z opowieściami z codziennego życia w Rosji pokazuje, że Putin wcale nie jest twórcą zła, które widzimy oglądając relacje i czytając reportaże na temat rosyjskich zbrodni popełnianych na Ukrainie. Zło w Rosji - i niestety również zło w Rosjanach - było bowiem jedynie uśpione i wystarczyło niewiele, by na nowo zatryumfowało. Co gorsza, zło miało w sobie wiele zwodniczego uroku. Mamiło Zachód swoim blichtrem i zuchwałością. Uwodziło umiejętnością gry na głęboko skrywanych, zduszonych polityczną poprawnością słabościach ludzi Zachodu. W efekcie, mimo że Władimir Putin szczerze, jak mało który przywódca w historii, informował o swoich zamierzeniach, równocześnie zdołał uśpić naszą czujność. A może to nie Putin nas uśpił. Może sami chcieliśmy być ślepi? [nota wydawcy]

Książka opisuje życie prywatne Kisielewskiego, środowisko oraz ustrój komunistyczny z okresu, w którym była pisana. Autor boryka się z problemami materialnymi, w które wpędziła go utrata zajęcia. Próbuje to rozwiązać, publikując swoją twórczość pod pseudonimami. Często wspominany jest jego syn, Wacław, który właśnie wtedy rozpoczynał karierę międzynarodową w duecie Marek i Wacek. Kisielewski, mimo represji władz, bardzo czynnie uczestniczy w życiu swojego środowiska. Często spotyka się z przyjaciółmi, bierze udział w imprezach kulturalnych, czy rautach dyplomatycznych. Najbliższymi przyjaciółmi publicysty są Władysław Bartoszewski (zwany tu często Bartoszem), Paweł Hertz (Pawełek), Zygmunt Mycielski, Henryk Krzeczkowski, Andrzej Micewski. Często widuje się także z osobami ze środowiska "Tygodnika Powszechnego". Dzienniki pokazują dużą aktywność intelektualną autora, która przejawiała się na kilku polach. Kisiel przede wszystkim był kompozytorem i oddawał się temu zajęciu z prawdziwą pasją; oprócz tego uważał, że powinien pozostawić po sobie ślad w postaci dzieł literackich - toteż pisywał powieści (które sam nazywał ironicznie dziełami lub romansami), wydawane później pod pseudonimem Tomasz Staliński przez paryską "Kulturę"; stosunkowo najmniej uwagi przykładał do utworów, które - paradoksalnie - na trwale zapisały go w historii polskiej kultury - felietonów, publikowanych w "Tygodniku Powszechnym". Czytelnik ma okazję śledzić z pierwszej ręki relacje z głośnych wydarzeń tamtych czasów - interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, zmiany ekipy rządzącej w PRL, katastrofie lotniczej w Beskidach. Kisiel okazuje się także namiętnym kibicem sportowym. W książce Kisiel nie unika ostrych zwrotów i osądów, o których krytycy i jego rodzina piszą, że były zbyt surowe. Być może z tych względów Dzienniki mogły zostać opublikowane w 5 lat po jego śmierci. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/55889/dzienniki)

"Odmówiono mi prawa do obrony, skazano na niesławę i poniżenie... Ale tej książki nie dyktowała chęć zemsty." Spowiedź z życia Edwarda Gierka.

"Odmówiono mi prawa do obrony, skazano na niesławę i poniżenie... Ale tej książki nie dyktowała chęć zemsty." Spowiedź z życia Edwarda Gierka.

Książka ta jest omówieniem problemów Francji z końca XX wieku.

Piotr Skarga - nadworny kaznodzieja króla Zygmunta III Wazy, autor prozy publicystycznej na najwyższym poziomie stylistycznym i artystycznym - w swoich słynnych Kazaniach sejmowych porusza ważne dla funkcjonowania i przyszłości państwa polskiego tematy polityczne, społeczne i kulturalne. Napisane w trudnym momencie polskiej historii ukazują wizję silnego kościoła i wizję państwa opartą na mocnej władzy królewskiej. W 1597 roku przed rozpoczęciem Sejmu Kazania sejmowe nie zostały jednak wygłoszone i nie zyskały rozgłosu wśród ówczesnych czytelników. Dopiero tradycja romantyczna w pismach Mickiewicza i malarstwie Matejki, widząc w Kazaniach "wieszczą" zapowiedź upadku Rzeczpospolitej, utrwaliła w świadomości narodowej postać autora i jego dzieło. (źródło opisu: Oficyna Wydawnicza FOKA, 2010)

Piotr Skarga - nadworny kaznodzieja króla Zygmunta III Wazy, autor prozy publicystycznej na najwyższym poziomie stylistycznym i artystycznym - w swoich słynnych Kazaniach sejmowych porusza ważne dla funkcjonowania i przyszłości państwa polskiego tematy polityczne, społeczne i kulturalne. Napisane w trudnym momencie polskiej historii ukazują wizję silnego kościoła i wizję państwa opartą na mocnej władzy królewskiej. W 1597 roku przed rozpoczęciem Sejmu Kazania sejmowe nie zostały jednak wygłoszone i nie zyskały rozgłosu wśród ówczesnych czytelników. Dopiero tradycja romantyczna w pismach Mickiewicza i malarstwie Matejki, widząc w Kazaniach "wieszczą" zapowiedź upadku Rzeczpospolitej, utrwaliła w świadomości narodowej postać autora i jego dzieło.

"Gdyby powołać Nadzwyczajny Trybunał Stanu mający sądzić historyczne postacie, Feliks Dzierżyński miałby szansę stanąć przed nim pod dwoma zarzutami. Przede wszystkimj brał udział w działaniach, które doprowadziły do przejęcia siłą władzy przez bolszewików i niedemokratycznymi metodami, często stosując terror, władzy tej bronił. Poza tym brał udział w procesie wprowadzania - wbrew woli większości społeczeństwa i także niedemokratycznymi metodami - społeczno-politycznego systemu, który spowodował w pierwszej fazie lata głodu i nieszczęść, później niewydolność gospodarki. W konsekwencji na Feliksie Edmundowiczu - tak go bowiem towarzysze partyjni nazywali - ciąży współodpowiedzialność za śmierć wielu milionów ludzi." (fragment)