"W lutym 1821 r. Maryla Wereszczakówna wyszła za mąż za swego Puttkamera. Filomaci truchleli, bali się o życie przyjaciela. Kiedy Mickiewicz dopominał się w listach o przysłanie 'Cierpień młodego Wertera' Goethego - zwlekali z wysyłką, bojąc się, że książka ta nasunie Adamowi samobójcze myśli. Istotnie, 'Werter' spowodował wiele romantycznych samobójstw, ale filomaci wykazali swoimi obawami, że jednak mimo wszystko za mało znali Mickiewicza, że nie orientowali, iż 'Werter' nie był mu potrzebny jako konieczna lektura, która pomagała mu określać swoje przeżycia w języku nowej poezji. Jako jeszcze jedna 'książka zbójecka'."

"Ambicją jego było walczyć, na morzu czy na lądzie, zawsze w samym sercu bitwy. Przekształcać każdą zbrojną akcję w gwałtowne starcie, wprowadzające nieład w szyki wroga. Zdobywać chwałę dla swego kraju, Anglii, a dla siebie honory i sławę raczej, niż zyski materialne. Na pierwszy rzut oka postać jego dziwnie mało się nadawała do osiągnięcia tych ambitnych celów; niewielki wzrostem, szczupłej postawy, nic w nim nie zdradzało woli walki. Często niedomagał, często ulegał zmęczeniu i fizycznej słabości; cierpiał nawet na morską chorobę, jeżeli znalazł się w mniejszej łodzi albo na okręcie po długim pobycie na lądzie. Był zapewne po trosze hipochondrykiem. A jednak..." (Z Prologu Autora) [Wydawnictwo "Śląsk", 1989]

Prezentowana praca przedstawia pierwszą całościowo opracowaną biografię Alberta księcia strzeleckiego, wywodzącego się z górnośląskiej linii Piastów. Ten, żyjący w latach 1300-1370/1, książę niewątpliwie jest postacią godną uwagi. Biografia analizuje kontakty Alberta strzeleckiego z dworem cesarskim, czeskim, węgierskim oraz polskim. Niniejsza publikacja to także próba odpowiedzi na pytanie o możliwości i perspektywy, które stały przed księciem strzeleckim względem otaczających go potężnych sąsiadów. (opis z okładki)

Najpiękniejsze i najważniejsze książki Marii Nurowskiej w nowym wydaniu. Wokół postaci Władysława Andersa - nazywanego generałem polskich nadziei - narosło wiele mitów, opowieści, przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Maria Nurowska postanowiła zmierzyć się z jego legendą, pokazać Generała jako człowieka z krwi i kości, który oprócz niebywałego heroizmu, jakim się wykazał, wyprowadzając rodaków z piekła sowieckich łagrów, popełnił też wiele życiowych błędów. Pisarka zgromadziła unikatową dokumentację, nagrała rozmowy z pozostałymi przy życiu członkami jego rodziny, a także żołnierzami, z którymi przemierzył szlak bojowy od sowieckiej Rosji po Monte Cassino. Niestety nie doprowadził on Generała i jego żołnierzy do wolnej Polski. Maria Nurowska - jedna z najbardziej znanych i najchętniej czytanych polskich powieściopisarek. Jej książki podbijają serca kolejnych pokoleń czytelników. Najbardziej znane to: „Mój przyjaciel zdrajca”, „Sprawa Niny S.”, „Nakarmić wilki”, „Drzwi do piekła”, „Dom na krawędzi”. Książki Marii Nurowskiej przetłumaczono na szesnaście języków.

Łobuziara z urodą nastolatki i głosem Jana Himilsbacha, w zasadzie nie musiała niczego grać. Pojawiła się w polskim kinie znikąd i od razu stała się fenomenem: przed kamerą bardziej naturalna od szkolonych aktorek, utożsamiała „polski sen lat 90.” – była idealną dziewczyną z sąsiedztwa, która trafiła na okładki magazynów i do telewizji w szczytowych godzinach oglądalności. Ania Przybylska została „Królową Serc” w kraju, w którym ludzie sukcesu - zwłaszcza „piękni i młodzi” - nigdy nie mają łatwo. Była sympatyczną Marylką ze Złotopolskich, ale też dziewczyną z rozkładówki „Playboya”. Raz mówiła, że nie ma pomysłu na życie poza aktorstwem, innym razem – że na pierwszym miejscu jest rodzina. Długo nie miała szczęścia w miłości, lecz ciągle była zakochana. Spieszyła się momentami tak, jakby czuła, że to wszystko może zbyt długo nie potrwać. Jakby wiedziała, że szybko musi zawierać związek, zakładać rodzinę, urodzić dzieci, by zdążyć się jeszcze tym wszystkim nacieszyć - opowiadają w książce jej bliscy. Długo nie zgadzałam się na tę publikację, wszystko było jeszcze zbyt świeże. Raz jedyny udzieliłam wywiadu, który ukazał się w „Wysokich Obcasach”. Po raz pierwszy pomyślałam wtedy, że może warto, by ludzie, którzy kochali moją córkę – a dowody tego uczucia spotykają mnie do dzisiaj – zachowali w pamięci obraz takiej Ani, jaką była naprawdę. Nie ten wykoślawiany w szukających często taniej sensacji mediach, ale prawdziwy. Taki, który mogą znać tylko najbliżsi. I że chciałabym móc taką książkę dać w prezencie wnukom. Biografia napisana przez Grzegorza Kubickiego i Macieja Drzewickiego jest właśnie taka – Krystyna Przybylska, matka aktorki. Grzegorz Kubicki i Maciej Drzewicki, dziennikarze „Gazety Wyborczej Trójmiasto”. Lubią pracować wspólnie. Dwukrotnie nominowani do Nagrody Grand Press w kategorii "Wywiad", za rozmowy z Władysławem Kozakiewiczem („Ten od wała”) i Martą Sziłajtis-Obiegło („Kobieta i może”). Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich wyróżniło w Konkursie im. Stefana Żeromskiego ich tekst „Mama. Panią to masz na ulicy”, o rodzinnym domu dziecka prowadzonym przez Henrykę Krzywonos-Strycharską. Są autorami biografii Dariusza Michalczewskiego „Tiger bez cenzury”, a także gorąco przyjętego przez czytelników wywiadu z Krystyną Przybylską, opublikowanego w "Wysokich Obcasach".

Jan Rodowicz „Anoda” Był legendą Szarych Szeregów. To on pierwszy rzucił butelkę z benzyną podczas akcji pod Arsenałem. UB przyszło po niego w Wigilię 1948 r. Dwa tygodnie później już nie żył. Oficjalna wersja mówiła: wyskoczył z okna czwartego piętra gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Nikt z bliskich w to nie uwierzył. Wszyscy słyszeli o ubeckich torturach. Podejrzewano, że „Anodę” śmiertelnie pobito albo zastrzelono. Czy dowiemy się kiedykolwiek, jak było naprawdę? (źródło opisu: http://wydawnictwoagora.pl/ksiazki/anoda.-kamien-na-szancu/)

"Postać Antoniego Kurzawy - jednego z najwybitniejszych rzeźbiarzy II połowy XIX w. na ziemiach polskich - zainteresowała mnie przed kilkudziesięciu laty, kiedy wędrując po cmentarzach Turzy napotkałem na fascynujące rzeźby w kamieniu ustawione na grobach, zapewne bogatszych turskich chłopów. Niektóre były podpisane, stąd łatwo było ustalić autora, inne nadwerężone przez działania atmosferyczne były przypisywane poszczególnym twórcom poprzez porównania. (...)" (Szlakiem Antoniego Kurzawy - fragment)

Leon Wanat, autor kilkakrotnie wznawianej ksiązki pt. "Za murami Pawiaka", tym razem sięga do swoich wspomnień, aby w żołnierskim apelu raz jeszcze przywołać pamięć tych, których bohaterskiej postawy i męczeńskiej śmierci był naocznym świadkiem. W pierwszym rzędzie ukazuje on nazwiska mniej znane - młodych żołnierzy konspiracji, łączniczek oraz ludzi różnych środowisk i poglądów pomagających w walce z okupantem. Można by również nazwać jego książkę inaczej - "Pawiaka ludzie i nieludzie", gdyż obok ofiarnych i czystych w swych intencjach i odważnych ludzi ukazuje żołdaków gestapowskich, sadystów i bezmyślnych brutali znajdujących zadowolenie w zdawanych męczarniach. Odrębny watek wspomnień Leona Wanata stanowią dzieci pawiackie. I ten właśnie watek wydaje się być najmocniejszym akcentem tej bolesnej, a jednocześnie dumnej książki – świadectwa. Kiedy patrzymy na dzieci biegnące do szkoły, dzieci wyjeżdżające na kolonie, dzieci zgromadzone w dniu dziecka na ulicach polskich miast i miasteczek, wyrastają w naszym sercu i pamięci tamte dzieci, aby wpleść w radość dnia dzisiejszego ostrzeżenie: Nigdy więcej wojny”, „ nigdy więcej faszyzmu”. (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/293394/apel-wiezniow-pawiaka).

Książka ta określana jest przez krytykę szwedzką jako mistrzowskie dzieło na temat Strindberga, zmieniające nasze pojmowanie tego kontrowersyjnego pisarza. (źródło opisu: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988).

Opowieść o Józefie Hieronimie Retingerze - tajemniczej i kontrowersyjnej postaci z bliskiego otoczenia gen. Władysława Sikorskiego. (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/77053/barwne-zycie-szarej-eminencji).

Książka ta przeznaczona jest dla miłośników literatury rosyjskiej, dla wszystkich, którzy cenia dzieła Puszskina, Turgieniewa, Lermontowa, Czechowa, Tołstoja, Dostojewskiego. Aby ukazać ich jako ludzi żywych, brązowniczej powłoki, dokonano wyborui połączono w książce na kształt mozaiki różne, lecz jednakowo służące temu celowi gatunki literackie, jak pamiętnik, esej literaturoznawczy, portret literacki. (opis z okładki)