Książka zawiera interesujący wstęp, który charakteryzuje cechy dziennika i pamiętnika jako odmiany prozy autobiograficznej, przedstawia ich historię oraz odpowiada na pytanie, dlaczego tak chętnie są czytane. Obszerne fragmenty dzienników i pamiętników wybitnych pisarzy polskich (m.in. K. Brandysa, M. Dąbrowskiej, W. Gombrowicza, G. Herlinga-Grudzińskiego, J. Iwaszkiewicza, Z. Nałkowskiej, S. Żeromskiego). Objaśnienia, wskazówki interpretacyjne, materiały do przemyśleń. Noty o autorach. (źródło opisu: Wydawnictwo Książnica, 1999).

Pisarka w autobiografii przedstawiła tylko odcinek swojego życia od 1906 do 1921 r. i opisała cztery miejsca zamieszkania w tamtym okresie. Ulice: Chmielną, Wspólną, Szczyglą oraz Wiejską. Większość książki poświęcona jest wspomnieniom z Warszawy. Autorka jednak często i chętnie przedstawia swoje pobyty na wsi, na wakacjach.

Dobrowolski w swojej książce wielokrotnie wyrażał ubolewanie nad zapomnanymi twórcami, wierszami i powieściami. Smutna refleksja nasuwa się po przeczytaniu "Chmurnie i durnie", książki, którą kupiłam w antykwariacie za śmieszne pieniądze, przypadkowo, czekając na autobus. Nie wiem, czy to ironia losu, splot okoliczności, czy przeczucie Dobrowolskiego. Dość, że gdy chciałam ocenić jego książkę, niestety jej tu nie znalazłam. "Chmurnie i durnie" to przede wszystkim wspomnienia literata szukającego swojego miejsca, wspomnienia pięknych przyjaźni, wspomnienia przypadkowo usłyszanych rozmów, wspomnienia współzałożyciela Kwadrygi.

Barbara Wachowicz zaprasza czytelników do wspólnej wędrówki śladami twórcy "Popiołów". Wędrówki w przestrzeni i w czasie od średniowiecza i "Kazań świętokrzyskich' po lata współczesne. Galopujemy z nią bez tchu upojeni pięknem ziemi kieleckiej oszołomieni rojnym tłumem postaci... Teraźniejszość bezustannie przeplata się z przeszłością, fikcja literacka stworzona mistrzowskim piórem pana Stefana konfrontowana jest z faktami, które tworzyło życie. Wachowicz tropi dzieje Żeromskiego i jego bohaterów z pasją wytrawnego reportera, cierpliwego i dociekliwego detektywa, intuicją zakochanej kobiety. W tej wędrówce na nowo odkrywamy Żeromskiego, jego bohaterów, jego dzieło, jego epokę i epoki, w których osadzał akcje swoich utworów. Odkrywamy również na nowo Barbarę Wachowicz, jej styl błyskotliwy, plastyczny, fotograficzny. Wszystko to sprawia, że książka jest bardzo osobista, bardzo współczesna i serdeczna. Anna Kornacka - "Barbary Wachowicz tropienie Żeromskiego" - Express Wieczorny (źródło opisu: Wydawnictwo Rytm, 2008).

Pierwszy tom "Dzienników" Gombrowicza pisanych dla "Kultury" paryskiej. Fascynujący zapis przemyśleń, polemik, lektur, korespondencji największego prowokatora w kulturze polskiej XX w. (źródło opisu: Opis autorski).

Drugi tom "Dzienników" Gombrowicza pisanych dla "Kultury" paryskiej. Fascynujący zapis przemyśleń, polemik, lektur, korespondencji największego prowokatora w kulturze polskiej XX w. (źródło opisu: Opis autorski).

Trzeci tom "Dzienników" Gombrowicza pisanych dla "Kultury" paryskiej. Fascynujący zapis przemyśleń, polemik, lektur, korespondencji największego prowokatora w kulturze polskiej XX w. (źródło opisu: Opis autorski).

Książka opisuje życie prywatne Kisielewskiego, środowisko oraz ustrój komunistyczny z okresu, w którym była pisana. Autor boryka się z problemami materialnymi, w które wpędziła go utrata zajęcia. Próbuje to rozwiązać, publikując swoją twórczość pod pseudonimami. Często wspominany jest jego syn, Wacław, który właśnie wtedy rozpoczynał karierę międzynarodową w duecie Marek i Wacek. Kisielewski, mimo represji władz, bardzo czynnie uczestniczy w życiu swojego środowiska. Często spotyka się z przyjaciółmi, bierze udział w imprezach kulturalnych, czy rautach dyplomatycznych. Najbliższymi przyjaciółmi publicysty są Władysław Bartoszewski (zwany tu często Bartoszem), Paweł Hertz (Pawełek), Zygmunt Mycielski, Henryk Krzeczkowski, Andrzej Micewski. Często widuje się także z osobami ze środowiska "Tygodnika Powszechnego". Dzienniki pokazują dużą aktywność intelektualną autora, która przejawiała się na kilku polach. Kisiel przede wszystkim był kompozytorem i oddawał się temu zajęciu z prawdziwą pasją; oprócz tego uważał, że powinien pozostawić po sobie ślad w postaci dzieł literackich - toteż pisywał powieści (które sam nazywał ironicznie dziełami lub romansami), wydawane później pod pseudonimem Tomasz Staliński przez paryską "Kulturę"; stosunkowo najmniej uwagi przykładał do utworów, które - paradoksalnie - na trwale zapisały go w historii polskiej kultury - felietonów, publikowanych w "Tygodniku Powszechnym". Czytelnik ma okazję śledzić z pierwszej ręki relacje z głośnych wydarzeń tamtych czasów - interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, zmiany ekipy rządzącej w PRL, katastrofie lotniczej w Beskidach. Kisiel okazuje się także namiętnym kibicem sportowym. W książce Kisiel nie unika ostrych zwrotów i osądów, o których krytycy i jego rodzina piszą, że były zbyt surowe. Być może z tych względów Dzienniki mogły zostać opublikowane w 5 lat po jego śmierci. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/55889/dzienniki)

"Fantasia alla polacca" Marii Kuncewiczowej, której pierwsze wydanie ukazało się w 1979 roku, jest esejem o Stanisławie Przybyszewskim, jednym z najwybitniejszych polskich modernistów. Autorka zajmuje się wcześniejszym okresem życia i twórczości pisarza, w jego dzieciństwie doszukuje się źródeł późniejszych "demonów" autora. Pod koniec książki Kuncewiczowa w swoim pełnym poważnej refleksji, choć zatytułowanym "Fantazja" eseju usiłuje zrozumieć, dlaczego filozofia i twórczość Przybyszewskiego tak szybko się zestarzały, nikogo nie tylko nie wzruszają, ale i często śmieszą. Czyżby masowość zbrodni przeżywana w czasie ostatniej wojny, kominy Oświęcimia i Majdanka przekreśliły wartość normalnej ludzkiej udręki?

Powieść pełna wspomnień, refleksji, odznaczająca się wyszukanym, urokliwym stylem. To książka powstała z nostalgii za krajem, za czymś, co bliskie, za domem w Kazimierzu nad Wisłą, tym jedynym prawdziwym domem na wielkim świecie, który autorka zdołała poznać. [PAX, 1972] (nota wydawcy)