Był ciepły wiosenny dzień, gdy chłopcy z Placu Broni wbili w ziemię włócznię ze srebrnymi grotami, a na szczycie swej twierdzy wywiesili czerwono - zieloną chorągiewkę. Wiedzieli, że walczyć i zwyciężać można tylko wtedy, gdy panuje zgoda. Czy pokonali Czerwone Koszule? Czy ogród znów stał się dla nich spokojnym miejscem zabaw?

Latem 1320 roku Elżbieta Łokietkówna opuszcza Kraków, by poślubić króla Węgier Karola Roberta, pierwszego Andegawena na tronie w Budzie. Piętnastoletnia królewna, wzorem świętej Kingi, ma nadzieję na życie w ascezie u boku męża. Karol Robert szybko rozwiewa te złudzenia – królowa rodzi synów. Tymczasem umiera następca tronu Neapolu. Wedle prawa korona należy się Węgrom. Aby uniknąć rozlewu krwi, zostaje skojarzone królewskie małżeństwo. Joanna, córka zmarłego władcy, poślubia Andrzeja, syna Elżbiety Łokietkówny i Karola Roberta. Młodych łączy krew Andegawenów, dzieli wszystko inne. Wrogość Neapolitańczyków wobec Węgrów narasta. Nad królestwem zawisa widmo wojny. Drży ziemia pod nogami wielotysięcznej węgierskiej armii. Neapol tonie we krwi. W dalekiej Budzie Elżbieta Łokietkówna modli się o pomyślne zakończenie konfliktu… [nota wydawcy].

"Węgry i Polska to dwa wiekuiste dęby, każdy z nich wystrzelił pniem osobnym i odrębnym, ale ich korzenie, szeroko rozłożone pod powierzchnią ziemi, i splatały się, i zrastały niewidocznie. Stąd byt i czerstwość jednego jest drugim warunkiem życia i zdrowia". Słowa te wypowiedziane przez polskiego pisarza Stanisława Worcela w 1849 roku nie mogą piękniej symbolizować ponad tysiącletniej przyjaźni i braterstwa obu narodów. Bylismy sąsiadami przez wiele lat historii, podobne były nasze losy, wydarzenia, łączyli nas wspólni królowie, święci, wygnańcy, bohaterowie, łączyły nas smutki i radości. (źródło opisu: okładka)

Pierwszy tom historycznego cyklu "Serce w koronie" W stronę zatłoczonej Drogi Królewskiej zmierzała niepozorna osóbka. Chciała zobaczyć orszak i słynną królową Elżbietę. W tym samym czasie książę Zygmunt szykował się do pierwszej – dyplomatycznej – potyczki. Uroczystość pasowania na rycerza w pruskim Toruniu miała przynieść jego ojcu polityczne korzyści. Czy ktoś mógłby przypuszczać, że dzięki szczęśliwemu splotowi okoliczności niebawem odmieni się ich życie? Czy w roku 1485 ktokolwiek pomyślałby, że losy dziedziców Jagiełłowego tronu mogą zależeć od determinacji zwykłej mieszczki?

Żyjący w latach 1889-1946 Ludwig Winder, pisarz austriacki, był felietonistą, krytykiem teatralnym i literackim. Wiele lat spędził w Pradze związany z niemieckojęzyczną gazetą "Bohemia" i tzw. "Praskim Kręgiem" pisarzy (Franz Kafka, Max Brod, Egon Erwin Kisch, Franz Werfel i inni). Dorobek Windera obejmuje dwanaście powieści, opowiadania, dramaty i poezje. Opublikowana w roku 1937 powieść "Następca tronu" jest historią konfliktu między cesarzem Franciszkiem Józefem a jego bratankiem Franciszkiem Ferdynandem, który został następcą tronu tylko dzięki zbiegowi szczęśliwych dla siebie przypadków. Przedstawia ona także dzieje upadku starej dynastii Habsburgów i ich wielkiego państwa: zniedołężniały władca i schlebiająca mu dworska kamaryla nie potrafią zrozumieć narastających w kraju i w Europie konfliktów i nie podejmują żadnych działań, aby zapobiec katastrofie. Przede wszystkim jednak jest to książka o ludzkich namiętnościach: chorobliwej ambicji, żądzy władzy, miłości, nienawiści i zwykłej podłości, nie pozbawiona akcentów dramatycznych, a niekiedy wręcz sensacyjnych. Przejrzysta kompozycja, wartka fabuła, plastycznie zarysowane postacie, piękny styl - oto literackie walory dzieła. Sposób przedstawienia przez Windera dynastii i cesarstwa Habsburgów wyraźnie przeciwstawiał się wzbierającej w owym czasie fali nostalgii za starą monarchią i kształtowaniu się habsburskiego mitu. Nie odpowiadał również kryteriom oceny historii w Schuschniggowskiej Austrii. W grudniu 1937 roku austriacka prasa doniosła: "Urząd kanclerza, na podstawie ustawy o ochronie tradycji, zabronił rozpowszechniania w Republice książki Ludwiga Windera "Następca tronu" opublikowanej przez Wydawnictwo Humanitas w Zurychu. Naruszenie zakazu będzie karane grzywną do 5000 szylingów lub trzema miesiącami aresztu". (z okładki)

Głównym bohaterem tej sensacyjnej powieści Alistaira MacLeana jest Michael Reynolds - komandos, którego zadaniem jest uwolnienie z rąk węgierskich służb bezpieczeństwa AVO profesora Harolda Jenningsa. Jednym z problemów jest to, że naukowiec ... nie chce być uwolniony

Jan Kraus przed wieloma laty uciekł z Czechosłowacji i trafił do niemieckiego więzienia. 99-letni Wenzel Winterberg nie rozstaje się z czerwonym bedekerem, przewodnikiem z 1913 roku, symbolem starego, uporządkowanego świata, świata tuż przed katastrofą… Obaj bohaterowie wyruszają w niezwykłą podróż. Jadą pociągiem po współczesnej Europie, a jednocześnie poruszają się po dawnej wielonarodowej, wielowyznaniowej monarchii. Szukają śladów wielkiej miłości Winterberga, Lenki, Żydówki, pierwszej kobiety na Księżycu. Bohaterowie Ostatniej podróży Winterberga cierpią na napady Historii, a czytelnicy poznają ich osobiste i długo skrywane tajemnice. Jaroslav Rudiš nie unika trudnych tematów, nie szczędzi gorzkich ocen, pokazuje przyczyny negatywnych zjawisk, nie zapomina jednak o humorze, z którego jest w Polsce doskonale znany. Książkę Jaroslava Rudiša czyta się w rytmie niekończącej się podróży koleją żelazną, kiedy pociąg niespiesznie toczy się przez „krajobraz bitew, cmentarzy i ruin”. To powieść napisana hipnotycznym językiem wciągającym w świat Austro-Węgier, które istnieją jedynie w pamięci pana Winterberga i w czerwonym przewodniku po świecie, którego już nie ma.

Ten, kto w niebie komponował wojnę światową, musiał dużo czytywać Szekspira i wiedział, że do dobrej tragedii należy element buffo. Kącik, gdzie dla wytchnienia widza patos tragiczny zmienia się w błazeństwo. Tym kącikiem była Austria. Doprowadziła do karykatury wszystkie słowa, hasła, sztandary; sparodiowała pojęcie „ojczyzny”, wywieszone jako krwawy szyld kilkunastu „ludom”, żrącym się między sobą zajadlej niż z wrogiem, na którego je wysłano i który bywał ich rodakiem... To wszystko godne było uwiecznienia – i tę właśnie Austrię zaklął Haszek w swojego Szwejka. Postać ta ma podwójny sens. Jeden specyficznie czeski. W istocie w całym tym rozgardiaszu wojennym Czesi zachowali trzeźwą głowę i zdecydowaną postawę. Służyli Austrii tak, jak Szwejk swemu oberlejtnantowi – i z takim samym skutkiem... Uprawiali wojnę z perskim okiem. Z drugiej strony, pomysł wzięcia za bohatera tego przygłupka, „cesarko-królewskiego idioty” dobrodusznie uśmiechniętego i zadowolonego ze wszystkiego, to w istocie znakomity odczynnik dla całego krwawego błazeństwa, idiotyzmu tego, co się działo dookoła. Tadeusz Boy-Żeleński (źródło opisu: Książka i Wiedza, 1982).

Ten, kto w niebie komponował wojnę światową, musiał dużo czytywać Szekspira i wiedział, że do dobrej tragedii należy element buffo. Kącik, gdzie dla wytchnienia widza patos tragiczny zmienia się w błazeństwo. Tym kącikiem była Austria. Doprowadziła do karykatury wszystkie słowa, hasła, sztandary; sparodiowała pojęcie „ojczyzny”, wywieszone jako krwawy szyld kilkunastu „ludom”, żrącym się między sobą zajadlej niż z wrogiem, na którego je wysłano i który bywał ich rodakiem... To wszystko godne było uwiecznienia - i tę właśnie Austrię zaklął Haszek w swojego Szwejka. Postać ta ma podwójny sens. Jeden specyficznie czeski. W istocie w całym tym rozgardiaszu wojennym Czesi zachowali trzeźwą głowę i zdecydowaną postawę. Służyli Austrii tak, jak Szwejk swemu oberlejtnantowi - i z takim samym skutkiem... Uprawiali wojnę z perskim okiem. Z drugiej strony, pomysł wzięcia za bohatera tego przygłupka, „cesarko-królewskiego idioty” dobrodusznie uśmiechniętego i zadowolonego ze wszystkiego, to w istocie znakomity odczynnik dla całego krwawego błazeństwa, idiotyzmu tego, co się działo dookoła. Tadeusz Boy-Żeleński (źródło opisu: Książka i Wiedza, 1982).

"Był wczesny ranek. Lipcowe słońce grzało mocno, susząc ostatnie kałuże pozostałe po nocnym deszczu. Powietrze pachniało świeżym pieczywem, spalinami i tym specyficznym zapachem, który wywąchać mozna jedynie w pierwszym dniu wakacji: coś obcego, podniecającego, a jednocześnie sprawiającego, że człowiek oddycha głębiej, szerzej otwiera oczy i czuje jakieś niezwykłe, nerwowe łaskotanie koło serca. Słowem, był to zapach, jakim pachnie przygoda...." (fragment)

Litwa, rok 1382. Ośmioletnia Milda cudem unika śmierci podczas napaści Krzyżaków na jej rodzinną wioskę. Zabrana do Wilna przez starszego brata, wojownika pogańskiego kniazia Jagiełły, uczy się od bratowej sztuki zielarstwa. W tym czasie jej rówieśniczka, niepokorna Amalia, wiedzie wygodne życie w węgierskiej stolicy Andegawenów jako dwórka i najbliższa przyjaciółka młodziutkiej królewny Jadwigi. Sielankę tę burzy tajemnica jej pochodzenia, wyjawiona przez umierającą w klasztorze matkę. Na pozór obie dziewczyny żyją w całkiem odrębnych światach, kiedy jednak córka Ludwika Węgierskiego niespodziewanie zostaje królową Polski i przybywa do Krakowa, ich losy splatają się już na zawsze. Mijają lata i dziewczęta uświadamiają sobie, że na Wawelu robi się coraz bardziej niebezpiecznie. W świecie dworskich układów oraz intryg czują się bezbronne.

Sisi jest od piętnastu lat żoną Franciszka Józefa, cesarza Austro-Węgier. Kiedyś naiwna i nieśmiała, teraz to pewna swych racji i wyborów kobieta, matka następcy tronu. Poddani ją kochają, krytycy i wrogowie niechętnie przyznają, że sprawdziła się w roli cesarzowej. Jednak jej rosnące wpływy są dla wielu solą w oku. A chociaż w Wiedniu szampan leje się strumieniami i co wieczór rozbrzmiewają melodyjne walce, dwór Habsburgów to przede wszystkim pole bitwy - o władzę i majątek. Wielu marzy, by coraz bardziej niezależna cesarzowa popełniła taki błąd, który na zawsze odsunie ją od tronu. (Opis z okładki)

W takt marsza Rakoczego (źródło opisu: własne).

Powieść powstała w latach 1853-1854. Ukazuje ona społeczeństwo węgierskie w pierwszym ćwierćwieczu XIX stulecia, łącząc realizm w ujęciu postaci i środowiska z anegdotą historyczną i niezwykle urozmaiconą, barwną fabułą.