"Cena wolności" przedstawia najważniejsze wydarzenia związane z odzyskaniem niepodległości. Autorzy dokonali selekcji opuszczając wiele epizodów jak np. lwowski, cieszyński czy olsztyński i przedstawiając zdarzenia mające ich zdaniem kluczowe znaczenie. Utwór niniejszy jest opracowaniem scenariusza Włodzimierza T. Kowalskiego dla filmu "Polonia Restituta", który reżyserował Bogdan Poręba. Wątki filmowe, mimo iż nie wykorzystane bezpośrednio w komiksie, stanowiły istotną inspirację dla Janusz Marskiego - autora scenariusza komiksu i rysownika Jerzego Wróblewskiego. (źródło opisu: Krajowa Agencja Wydawnicza 1988).

Opisuje życie Kozaków na przełomie XIX i XX wieku. Obfituje w opisy przyrody oraz ginących zwyczajów kozaczyzny. Wątki obyczajowe opisane są na tle zmagań politycznych, związanych z I wojną światową i próbami stworzenia państwa niepodległej kozaczyzny. Postać głównego bohatera, Grigorija Melechowa, jest autentyczna. Wzorem dla niej był jeden z przywódców dońskiej kozaczyzny, Charłampij Jermakow. Za powieść Cichy Don Michaił Szołochow w 1965 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. (http://lubimyczytac.pl/ksiazka/52865/cichy-don-tomy-1-2-3-4).

Opisuje życie Kozaków na przełomie XIX i XX wieku. Obfituje w opisy przyrody oraz ginących zwyczajów kozaczyzny. Wątki obyczajowe opisane są na tle zmagań politycznych, związanych z I wojną światową i próbami stworzenia państwa niepodległej kozaczyzny. Postać głównego bohatera, Grigorija Melechowa, jest autentyczna. Wzorem dla niej był jeden z przywódców dońskiej kozaczyzny, Charłampij Jermakow. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/52865/cichy-don-tomy-1-2-3-4)

Tematem "Ciężkiego piasku" jest piękna, trwająca całe życie miłość pary głównych bohaterów oraz dzieje ich rodziny obejmujące ponad trzydzieści lat - 1909-1942 - a więc epokę wielkich wydarzeń i przemian historycznych: pierwszej wojny światowej, rewolucji w Rosji, okres krzepnięcia nowego, wielkiego państwa, wreszcie drugą wojnę światową, która przynosi zagładę - jak wielu milionom innych - także mieszkańcom małego żydowskiego miasteczka na pograniczu Rosji, Ukrainy i Białorusi, stanowi zatem i dla opisywanych postaci tragiczną cezurę losu. Zarówno siła dramatyzmu w przedstawieniu wstrząsających wydarzeń, będących próbą dla ludzkich charakterów, jak i warstwa obyczajowa książki, wiernie oddająca barwne i charakterystyczne szczegóły życia małego miasteczka, zwłaszcza środowiska żydowskiego, stanowią o dużej wartości literackiej i poznawczej nowej powieści Rybakowa.

Poruszająca opowieść o miłości, nadziei, walce o marzenia, a nade wszystko o sile rodziny. W wigilijną noc 1863 roku, w lubelskiej wsi przychodzi na świat chłopiec o niezwykłych niebieskich oczach. Jego los wydaje się przesądzony - będzie jednym z milionów chłopów w nieistniejącej na mapie Rzeczpospolitej. Lecz w sercu dorastającego Macieja rodzi się marzenie - chciałby sam napisać historię swojego życia... Czas przemija, jedna wojna przechodzi w drugą, państwa znikają i pojawiają się na mapach. Szalejące w Europie wichry historii nie omijają ani małej wioski, ani wielkiego miasta, o którym skrycie śni Maciej. W tym niespokojnym świecie jedynym, czego może uchwycić się człowiek, jest dłoń drugiego człowieka, a prawdziwym cudem codzienności pozostaje niezmiennie rodzina.

Jest rok 1914. Świat stoi u progu wielkiej wojny, a Niemcy szykują się do konfliktu zbrojnego. Osiemnastoletnia Felicja wiedzie spokojne życie w rodzinnym majątku w Prusach Wschodnich. Dumna i uparta dziewczyna nie interesuje się światem polityki, do którego mimowolnie wprowadza ją jej przyjaciel Maksym. Między młodymi rodzi się uczucie, ale chłopak marzy, by poświęcić swoje życie dla socjalistycznych ideałów. Dlatego odrzuca Felicję i opuszcza Prusy, aż w końcu trafia do ogarniętej rewolucją Rosji. Rozczarowana dziewczyna wychodzi za przystojnego przedsiębiorcę z Monachium, Alexa Lombarda. Ten trudny człowiek kocha swoją żonę, ale silne osobowości małżonków nie pozwalają im się porozumieć. Gdy wojenne koleje losu znowu stawiają na drodze Felicji Maksyma, ta - targana emocjami i dawnym uczuciem - podejmuje decyzje, które mogą zaważyć na jej przyszłości. „Czas burz” to pierwszy tom wielopokoleniowej sagi, która opowiada o niezłomnej sile charakteru kobiet z rodziny Dombergów. Każda z nich musi się zmierzyć z przeciwnościami losu, trudną miłością i własnym słabościami. [empik.com]

Kończy się I wojna światowa. W Zasławowie, majątku należącym do rodziny Kalinowskich, dorastają bliźniaczki Sabina i Maria. Dziewczęta przygotowują się do ostatniego roku nauki we lwowskim gimnazjum i cieszą letnią swobodą. Sielanka się kończy, gdy starszy o 12 lat brat podejmuje decyzje mające zaważyć na ich życiu. Marię chce wydać za mąż za obcego, ale bogatego mężczyznę, a Sabinę umieścić w klasztorze. Siostry domyślają się, że plany brata mają uratować Kalinowskich przed bankructwem i są związane z ponurą przepowiednią dotyczącą kurhanów znajdujących się niedaleko dworu. Zbuntowana Sabina nie zamierza wkładać habitu i bierze sprawy w swoje ręce. Z pomocą siostry próbuje rozwikłać rodzinną tajemnicę i zadbać o przyszłość bliskich. Tymczasem jesienią wybuchają walki o Lwów, w których bliźniaczki aktywnie uczestniczą. Sabina rozważa wstąpienie do Ochotniczej Legii Kobiet. W trakcie działań wojennych spotyka tajemniczego mężczyznę… Jak potoczą się losy bliźniaczek? Czy upiorna przepowiednia kolejny raz się spełni?

Co zrobi matka dla ratowania dzieci? Oleńka, teraz już Franka Wyrobek, dla ratowania dzieci poświęca wszystko, co dla niej najważniejsze - przeszłość, to, kim jest, a także kobiecą godność. Panna z dwojgiem maleńkich dzieci, pozbawiona dachu nad głową, pracy i środków do życia, poszukiwana przez żandarmów, bierze ślub z człowiekiem z obcego jej świata, kowalem Ignacym. Franka przenosi się do mężowskiej chaty w Mickunach. Jedynie dzięki ciężkiej pracy udaje jej się nie myśleć o nocach z mężczyzną, którego nie kocha. Ignacy rządzi w domu twardą ręką, tylko troska o dzieci i skrywane na dnie serca wspomnienie utraconego Joachima pozwalają dawnej hrabiance Ostojańskiej wytrwać pod cudzym dachem. Tymczasem wielka wojna rzuca ich za Wołyń, gdzie do głosu dochodzą ukraińscy nacjonaliści. W świecie ogarniętym nienawiścią młoda kobieta robi wszystko, by ocalić dzieci, resztki człowieczeństwa i miłość. Przewrotny los szykuje jej jednak niespodziankę [wydawca].

Oleńka, teraz już Franka Wyrobek, dla ratowania dzieci poświęca wszystko, co dla niej najważniejsze - przeszłość, to, kim jest, a także kobiecą godność. Panna z dwojgiem maleńkich dzieci, pozbawiona dachu nad głową, pracy i środków do życia, poszukiwana przez żandarmów, bierze ślub z człowiekiem z obcego jej świata, kowalem Ignacym. Franka przenosi się do mężowskiej chaty w Mickunach. Jedynie dzięki ciężkiej pracy udaje jej się nie myśleć o nocach z mężczyzną, którego nie kocha. Ignacy rządzi w domu twardą ręką, tylko troska o dzieci i skrywane na dnie serca wspomnienie utraconego Joachima pozwalają dawnej hrabiance Ostojańskiej wytrwać pod cudzym dachem. Tymczasem wielka wojna rzuca ich za Wołyń, gdzie do głosu dochodzą ukraińscy nacjonaliści. W świecie ogarniętym nienawiścią młoda kobieta robi wszystko, by ocalić dzieci, resztki człowieczeństwa i miłość. Przewrotny los szykuje jej jednak niespodziankę.

Poznali się na balu z okazji imienin carowej Aleksandry. To był pierwszy bal polskiej szlachcianki Katarzyny Jaxa-Raweckiej. Miała zaledwie siedemnaście lat, burzę niesfornych loków, a wieczorowa suknia uszyta z kremowej delikatnej tkaniny podkreślała jej smukłe kształty. Przetańczyła cały wieczór z carskim dragonem, porucznikiem Igorem Kaledinem. Gdy usłyszała od niego: „Cały mój świat to ty”, nie przypuszczała, że będzie musiała zdusić w zarodku kiełkującą w jej sercu miłość. Nad Europę nadciągały bowiem ciemne chmury. Słychać było pierwsze pomruki Wielkiej Wojny... Polski romans historyczny, jakiego jeszcze nie było! Wystawiona na ciężką próbę miłość Katarzyny i Igora splata się z dramatycznymi losami rodziny Jaxa-Raweckich, których wojenny czas rozdzielił i ubrał w mundury wrogich armii. [nota wydawcy]

W ,,Mare rostrum” emocjonująca intryga, której tematem jest żywot walenckiego kapitana Ulissesa Ferraguta oraz jego namiętny i dramatyczny romans, splata się z licznymi dygresjami historycznymi, a także opisami morza, zwłaszcza ukochanego przez Ibañeza Morza Śródziemnego, tytułowego ,,Mare rostrum”, które należą do najpiękniejszych nie tylko w beletrystyce marynistycznej, ale w literaturze w ogóle. W powieści tej łączą się liczne motywy charakterystyczne dla całego pisarstwa Ibañeza - silne piętno naturalistyczne, życie, a także miłość pojmowane jako walka, przemożna i determinująca rola instynktów, w płaszczyźnie zaś ideologii - sympatie republikańskie, nienawiść do niemieckiego imperializmu. Inne motywy typowe są dla całej epoki: Freja, romansowa partnerka głównego bohatera jest kobietą fatalna, kobietą wampem (której prototypem jest zresztą słynna tancerka szpieg Mata Hari), natomiast w plastycznej stronie opisów znać wyraźnie ślady modernistycznej wrażliwości. Ową wciąż pasjonującą i żywą lekturę, jaką jest ,,Mare rostrum”, oddajemy teraz w ręce czytelnika w nowym przekładzie, który zwłaszcza dziś, kiedy ponownie odkrywamy wciąż świeże wdzięki epoki przełomu stuleci, winien przywrócić jej zasłużoną popularność i poczytalność. (z okładki)

Powieść "Na Zachodzie bez zmian" należy do najgłośniejszych dzieł literatury XX wieku. Jej bohaterowie, podobnie jak sam autor, należą do "straconego pokolenia": pokolenia, którego młodość przepadła w okopach I wojny światowej. Osiemnasto-, dziewiętnastolatkowie trafiają na front niemal prosto ze szkolnej ławy, namawiani przez nauczycieli do spełnienia obowiązku wobec ojczyzny. Czymże jednak jest ten obowiązek? - pytają siebie, świadomi, że strzelają do takich samych jak oni, młodych, tęskniących za domem i pokojem i pytających o sens wojny wrogów. Okrucieństwo wojennej machiny, w której są zaledwie trybikami, odbiera im najpierw poczucie człowieczeństwa, a w końcu i życie - i w tym sensie są oni dosłownie "straconym pokoleniem". Mistrzowskie wniknięcie w emocje bohatera, gwałtowność opisu ataków z lądu i powietrza, atmosfera nieuchronności śmierci - wszystko to sprawia, że "Na Zachodzie bez zmian" do dziś przejmuje grozą. (nota wydawcy)

Powieść "Na Zachodzie bez zmian" należy do najgłośniejszych dzieł literatury XX wieku. Jej bohaterowie, podobnie jak sam autor, należą do „straconego pokolenia”: pokolenia, którego młodość przepadła w okopach pierwszej wojny światowej. Osiemnasto-, dziewiętnastolatkowie trafiają na front niemal prosto ze szkolnej ławy, namawiani przez nauczycieli do spełnienia obowiązku wobec ojczyzny. Czymże jednak jest ten obowiązek? – pytają siebie, świadomi, że strzelają do takich jak oni młodych, tęskniących za domem i pokojem i pytających o sens wojny wrogów. Okrucieństwo machiny wojennej, w której są zaledwie trybikami, odbiera im najpierw poczucie człowieczeństwa, a w końcu i życie – i w tym sensie są oni dosłownie „straconym pokoleniem”. Mistrzowskie wniknięcie w emocje bohatera, gwałtowność opisu ataków z lądu i powietrza, atmosfera nieuchronności śmierci – wszystko to sprawia, że Na Zachodzie bez zmian do dziś przejmuje grozą.

Warszawa pod niemiecką okupacją, trwa I wojna światowa. Odepchnięta daleko na wschód rosyjska armia szykuje się do kontrofensywy, a tymczasem Rudnicki otrzymuje od Niemców propozycję nie do odrzucenia. Unikający mieszania się do polityki alchemik mimo woli zostaje wciągnięty do gry, w której stawką jest życie, a nawet więcej. Tymczasem w enklawach pojawiają się istoty używające - i nie bez powodu! - imion upadłych aniołów. Swoje plany mają też Sztyletnicy. Drogi Rudnickiego i Samarina przecinają się ponownie, choć tym razem każdy z nich walczy pod inną flagą. Nadchodzi przesilenie...

"Niezwykłe przygody Julia Jurenity i jego uczniów" to wczesna powieść satyryczna Erenburga. Akcja toczy się przed i w czasie pierwszej wojny światowej we Francji, Niemczech i Rosji. Fabuła jest tu pretekstem do rozważań filozoficznych podważających wartości moralne, polityczne i kulturalne ówczesnego świata. Ironia, drwina i sarkazm to środki, którymi autor pokazuje rzeczywistość pełną tragicznych sprzeczności i absurdu.

Płomienne romanse, niebezpieczne intrygi i odważne decyzje zmienią wszystko Czasy są niespokojne. Nawet do Krynicy docierają wieści, że może wybuchnąć wojna. Mieszkańcy i kuracjusze odsuwają jednak tę myśl jak najdalej. W uzdrowisku czas płynie inaczej. Zabawy, przejażdżki konne i liczne przyjęcia sprawiają, że niełatwo oprzeć się uczuciom. Jak odróżnić prawdziwą miłość od przelotnego zauroczenia? Aurelia cieszy się szacunkiem i zaufaniem mieszkańców Krynicy. Nikt nie wie, że za skromnym uśmiechem i odważnym spojrzeniem kryje się wiele mrocznych tajemnic. Już wkrótce jej podopieczna będzie musiała się zmierzyć z ciężarem jednej z nich. Zrozpaczona Teosia postanawia, że zrobi wszystko, by odkupić winy swoich przodków. Porzuca ukochanego oraz romantyczną wizję przyszłości i postanawia zostać akuszerką. Dopiero w wojennej zawierusze przekona się, że miłość wystawi ją na próbę w najbardziej nieoczekiwanym momencie. Edyta Świętek pisze niezwykłą opowieść, przeplatając losy fikcyjnych bohaterów z historycznymi postaciami żyjącymi w cieniu znanego uzdrowiska. Trzecia część „Sagi krynickiej”.

Pierwsza wielka powieść Hemingwaya - i pierwszy jego ogromny sukces u czytelników. Autor ukończył ją we wrześniu roku 1928, będąc już uznanym nowelistą i poetą. Ale jeszcze przez kilkanaście miesięcy cyzelował jej tekst z ogromną wnikliwością i starannością (zakończenie powieści przerabiał trzydziestokrotnie!). Pożegnanie z bronią tkwiło korzeniami we własnych doświadczeniach autora wyniesionych z parotygodniowej zaledwie służby w Amerykańskim Czerwonym Krzyżu, na froncie włosko-austriackim, w końcowej fazie I wojny światowej. Tych frontowych doświadczeń nie zebrał więc pisarz w nadmiarze, toteż w wywiadach prasowych i w odczytach publicznych podbarwiał je młodzieńczą fantazją, a zdarzało się, że i po prostu wyolbrzymiał. Natomiast w powieści, z dystansu dziesięciu intensywnie przeżytych lat, spojrzał na wojnę dojrzałym i wolnym od wszelkiej egzaltacji okiem, wykorzystał w swym utworze wszystko, czego się na wojnie dowiedział, co obejrzał i co zasłyszał od współtowarzyszy broni, tworząc z Pożegnania z bronią jedno z klasycznych dzieł światowej literatury fatalistycznej, a mówiąc ściślej - jej szczególnego nurtu, zwanego pacyfistycznym, odsłaniającego bezmyślne okrucieństwo i bezsensowny tragizm masowego uśmiercania ludzi. A zarazem "Pożegnanie z bronią" jest jedną z najpiękniejszych - i najsmutniejszych - powieści miłosnych w literaturze wieku XX; o tej wartości utworu Hemingwaya zadecydowała gorycz jego osobistych miłosnych dramatów, przetworzona przez jego niepospolity talent w dzieło sztuki pisarskiej najwyższej klasy. Dzieło żywe i przejmujące po z górą siedemdziesięciu latach od chwili swego powstania. (źródło opisu: Wydawnictwo Muza)

Ten, kto w niebie komponował wojnę światową, musiał dużo czytywać Szekspira i wiedział, że do dobrej tragedii należy element buffo. Kącik, gdzie dla wytchnienia widza patos tragiczny zmienia się w błazeństwo. Tym kącikiem była Austria. Doprowadziła do karykatury wszystkie słowa, hasła, sztandary; sparodiowała pojęcie „ojczyzny”, wywieszone jako krwawy szyld kilkunastu „ludom”, żrącym się między sobą zajadlej niż z wrogiem, na którego je wysłano i który bywał ich rodakiem... To wszystko godne było uwiecznienia – i tę właśnie Austrię zaklął Haszek w swojego Szwejka. Postać ta ma podwójny sens. Jeden specyficznie czeski. W istocie w całym tym rozgardiaszu wojennym Czesi zachowali trzeźwą głowę i zdecydowaną postawę. Służyli Austrii tak, jak Szwejk swemu oberlejtnantowi – i z takim samym skutkiem... Uprawiali wojnę z perskim okiem. Z drugiej strony, pomysł wzięcia za bohatera tego przygłupka, „cesarko-królewskiego idioty” dobrodusznie uśmiechniętego i zadowolonego ze wszystkiego, to w istocie znakomity odczynnik dla całego krwawego błazeństwa, idiotyzmu tego, co się działo dookoła. Tadeusz Boy-Żeleński (źródło opisu: Książka i Wiedza, 1982).

Ten, kto w niebie komponował wojnę światową, musiał dużo czytywać Szekspira i wiedział, że do dobrej tragedii należy element buffo. Kącik, gdzie dla wytchnienia widza patos tragiczny zmienia się w błazeństwo. Tym kącikiem była Austria. Doprowadziła do karykatury wszystkie słowa, hasła, sztandary; sparodiowała pojęcie „ojczyzny”, wywieszone jako krwawy szyld kilkunastu „ludom”, żrącym się między sobą zajadlej niż z wrogiem, na którego je wysłano i który bywał ich rodakiem... To wszystko godne było uwiecznienia - i tę właśnie Austrię zaklął Haszek w swojego Szwejka. Postać ta ma podwójny sens. Jeden specyficznie czeski. W istocie w całym tym rozgardiaszu wojennym Czesi zachowali trzeźwą głowę i zdecydowaną postawę. Służyli Austrii tak, jak Szwejk swemu oberlejtnantowi - i z takim samym skutkiem... Uprawiali wojnę z perskim okiem. Z drugiej strony, pomysł wzięcia za bohatera tego przygłupka, „cesarko-królewskiego idioty” dobrodusznie uśmiechniętego i zadowolonego ze wszystkiego, to w istocie znakomity odczynnik dla całego krwawego błazeństwa, idiotyzmu tego, co się działo dookoła. Tadeusz Boy-Żeleński (źródło opisu: Książka i Wiedza, 1982).