Busz po polsku - Akcja reportaży składających się na "Busz po polsku" rozgrywa się w latach 50 i 60., na prowincji, w Olecku, w Puszczy Białowieskiej, nad Narwią, w okolicach Brodnicy, pod Mławą, we wsi Grunwald, w Pratkach koło Ełku, krótko mówiąc - gdzie diabeł mówi dobranoc. Ich bohaterami są: dwie Niemki uciekające z domu starców w Szczytnie, flisak, stróż nocny, małorolny chłop klepiący biedę, robotnicy sezonowi, wyrzuceni ze studiów, którzy nie chcą wracać z Warszawy do swoich rodzinnych miasteczek i wsi, ludzie bez stałego adresu. Ale także inżynier, nauczyciel historii, student SGPiS nazwiskiem Piątkowski, który jest rekordzistą świata w rzucie dyskiem, młodzi mężczyźni odbywający służbę wojskową. Notes - Od czasu do czas, okazjonalnie, pisze jakąś poezję. Wiersze są wspaniałą szkołą dyscypliny języka, literackiego obrazowania i walki o piękno języka, o jego klarowność, czystość i plastyczność. Słowem walki o język. Poeci to strażnicy, którzy przechowują siłę, piękno i oryginalność języka. Prozaicy tak się tym nie martwią, bo prozaik musi mieć historię - to mu wystarczy, żeby coś zgrabnie napisać. Natomiast poeta walczy z językiem, morduje się. Cały jego wysiłek polega na tym, żeby ten język zdyscyplinować, żeby z tego języka wyciągnąć, ile można, jego bogactwa, jego różnorodności. Zawsze staram się śledzić poezję i jeżeli piszę, nawet wiersze, to zawsze bardzo uważnie czytam, bo lektura poezji jest dla mnie wielką szkołą, także niepoetyckiego, pisania. Ryszard Kapuściński .

Książka opisuje życie prywatne Kisielewskiego, środowisko oraz ustrój komunistyczny z okresu, w którym była pisana. Autor boryka się z problemami materialnymi, w które wpędziła go utrata zajęcia. Próbuje to rozwiązać, publikując swoją twórczość pod pseudonimami. Często wspominany jest jego syn, Wacław, który właśnie wtedy rozpoczynał karierę międzynarodową w duecie Marek i Wacek. Kisielewski, mimo represji władz, bardzo czynnie uczestniczy w życiu swojego środowiska. Często spotyka się z przyjaciółmi, bierze udział w imprezach kulturalnych, czy rautach dyplomatycznych. Najbliższymi przyjaciółmi publicysty są Władysław Bartoszewski (zwany tu często Bartoszem), Paweł Hertz (Pawełek), Zygmunt Mycielski, Henryk Krzeczkowski, Andrzej Micewski. Często widuje się także z osobami ze środowiska "Tygodnika Powszechnego". Dzienniki pokazują dużą aktywność intelektualną autora, która przejawiała się na kilku polach. Kisiel przede wszystkim był kompozytorem i oddawał się temu zajęciu z prawdziwą pasją; oprócz tego uważał, że powinien pozostawić po sobie ślad w postaci dzieł literackich - toteż pisywał powieści (które sam nazywał ironicznie dziełami lub romansami), wydawane później pod pseudonimem Tomasz Staliński przez paryską "Kulturę"; stosunkowo najmniej uwagi przykładał do utworów, które - paradoksalnie - na trwale zapisały go w historii polskiej kultury - felietonów, publikowanych w "Tygodniku Powszechnym". Czytelnik ma okazję śledzić z pierwszej ręki relacje z głośnych wydarzeń tamtych czasów - interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji, zmiany ekipy rządzącej w PRL, katastrofie lotniczej w Beskidach. Kisiel okazuje się także namiętnym kibicem sportowym. W książce Kisiel nie unika ostrych zwrotów i osądów, o których krytycy i jego rodzina piszą, że były zbyt surowe. Być może z tych względów Dzienniki mogły zostać opublikowane w 5 lat po jego śmierci. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/55889/dzienniki)

äHańbaö, to słowo jeszcze tak niedawno z trudem przyjmowane przez niektórych z moich rozmówców weszło do języka publicznego w Europie Wschodniej. Słuchałem, jak używają go na wiecach ludzie ze związku Sowieckiego, z Czechosłowacji, Rumunii i Niemiec Wschodnich. W Polsce tytuł mojej książki wszedł do języka jako wyrażenie pospolite, rzecz rzadka i cenne dla autora. Ta książka mówi nie tylko o wypadkach prawdziwych, jak to się zapowiada czasami na początku powieści. Prawdziwe są także imiona wszystkich osób, czasem osób o dużym wymiarze historycznym. Jacek Trznadel (źródło opisu: Test, 1990 (fragment posłowia))

Opowieść o postawie i działalności grupy polskich harcerek w Ravensbruck, zorganizowanych w konspiracyjnej drużynie "Mury" pod przewodnictwem harcmistrzyni Józefy Kantor, choc podana w formie zbeletryzowanej narracji, jest prawdą. ( http://lubimyczytac.pl/ksiazka/69801/mury-w-ravensbruck).

Autor, były więzień obozu w Buchenwaldzie (hitlerowski obóz koncentracyjny znajdujący się na terenie Niemiec) w swoich wspomnieniach uwiecznia obozowe historie, które przytrafiły się tak jemu, jak i jego towarzyszom. (źródło opisu: http://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=60161)

Popełnił samobójstwo, czy został zabity? Zginął z miłości czy z przyczyn politycznych? Pytania te intrygują historyków od 30 stycznia 1889 roku, dnia nagłej śmierci w Mayerlingu 31-letniego następcy tronu Austro-Węgier, arcyksięcia Rudolfa i jego kochanki Mary Vetsery. A może w ogóle nie zginął w Mayerlingu? W 1941 roku zmarł w Polonezköy (Adampol) 83-letni tajemniczy Austriak, przebywający w Turcji kilkadziesiąt lat, pod przybranym nazwiskiem Heinrich Albertall. Nikt nie wiedział, kim był i jaką naprawdę tajemnicę nosił w skórzanym woreczku na szyi. Tylko najbliżej go znający podejrzewali, że był synem Franciszka Józefa I. Uciekać miał ze swego kraju z powodu zabicia w pojedynku przyjaciela samego cesarza. Co naprawdę zdarzyło się w Mayerlingu? Kim był tajemniczy H. Albertall? Pytania te nie pozwoliły mi odłożyć sprawy Mayerlingu na półkę i czekać, aż historycy wyjaśnią definitywnie sprawę śmierci Rudolfa. Podjąłem sam śledztwo. Książka ta jest właśnie rezultatem tej mojej przygody - historycznego dochodzenia w sprawie arcyksięcia Rudolfa. (źródło opisu: opis autorski).