Przed biurem Kalle i Spółka pojawia się nowe wyzwanie, najpoważniejsze z dotychczasowych. Niestety, jedynym detektywem, który widzi nadciągające niebezpieczeństwo jest... pies. Jak ma jednak przekazać swoje obawy dzieciom? Na szczęście pomagają mu milczący przyjaciele - ogrodowe krasnale.

Jest to historia miłości młodej kobiety, zony multimilionera oraz jego kierowcy. Ta romantyczna, a miejscami tragiczna historia stanowi jednak tylko pretekst do ukazania złożonej sytuacji społeczno-politycznej RFN lat pięćdziesiątych. (od wydawcy)

Günter Steffens, współczesny powieściopisarz zachodnioniemiecki (ur. w 1922 r. w Kolonii), debiutował przed kilkunastu laty mikropowieścią "Der Platz", której ukazanie się pozostało właściwie nie zauważone. Później zamilkł na dziesięć lat i dopiero w r. 1976 zachodnioniemieckie wydawnictwo Kiepenheuer & Witsch opublikowało drugą jego powieść, "Bliżej szczęścia" (Die Annäherung an das Glück), która stała się sensacją literacką roku. Kanwą powieści jest kilka lat życia narratowa (jednocześnie głównego bohatera), zawartych między chorobą i śmiercią jego żony a jego własnym samounicestwieniem. Na kilkuset stronach książki, pisanej w formie monologu wewnętrznego adresowanego do różnych osób z dawnego kręgu przyjaciół, przedstawia Steffens historię fizycznego i psychicznego upadku spowodowanego śmiercią najbliższej osoby. W powieści Steffensa (zawierającej wiele elementów autobiograficznych) akcja jest stosunkowo uboga, znakomita część książki wprowadza czytelnika w sferę doznań, stanów i myśli narratora, opisywanych nie tylko bardzo drobiazgowo - chciałoby się powiedzieć: analitycznie - lecz także z niezwykłą szczerością, nie cofającą się przed obnażaniem spraw najbardziej intymnych. W kilku słowach można by określić tę powieść jako historię walki z lękiem i wstrętem do życia: śmierć żony stała się dla bohatera niejako utratą chroniącej go tarczy, strach zaczął nań bezlitośnie napierać, nieustannie przypominając, że groźne nieoczekiwane może uderzyć w każdej chwili. Mistrzowska technika pisarska, subtelne oddanie stanów psychicznych, liczne dygresje filozoficzne, literackie i kulturowe sprawiają, iż powieść Steffensa może zafrapować nawet bardzo wybrednego czytelnika.

"Boliwijskie wesele" Gudrun Pausewang - współczesnej pisarki NRF - jest po "Plaza Fortuna" drugą z kolei jej powieścią prezentowaną polskiemu czytelnikowi. Akcja książki rozgrywa się podczas wojny Boliwii z Paragwajem w indiańskiej wiosce boliwijskiej, której mieszkańcy obchodzą Dzień Zaduszny, a jednocześnie święcą gody weselne jednego ze swych krewnych i sąsiadów, który właśnie otrzymał kartę powołania i wyrusza nazajutrz na front. Miłość i śmierć - świat żywych i umarłych - oto wątek przewodni tej pełnej tragizmu i rozpaczy powieści, która przez swój tytuł zapowiada - wydawałoby się - raczej pogodną i rozrywkową lekturę. Formą swoją przypomina ona scenariusz filmowy, gdzie autentyzm sytuacji, realizm przedstawianych typów, składających się na obraz wsi boliwijskiej, łączy się na przemian z przenikniętą poezją fantastyką oraz z egzotyką kraju Ameryki Południowej.

Jakże się to zaczyna... Jak to się zaczyna... Tam do diabła, c est la question, ma tres chere demoiselle! Konsulowa Buddenbrook, siedząca obok swej teściowej na prostej w liniach, biało lakierowanej, pokrytej jasnożółtym obiciem sofie, ozdobionej złoconą głową lwa, spojrzała na męża zagłębionego obok w fotelu i pomogła córeczce, którą przy oknie dziadek trzymał na kolanach...

"Buddenbrookowie" są pierwszą powieścią Tomasza Manna, która oddana została do rąk czytelników w roku 1901 i od razu zdobyła młodemu pisarzowi rozgłos na całym świecie. Jest to historia czterech pokoleń patrycjuszowskiej rodziny kupieckiej, na przykładzie której autor ukazuje procesy zachodzące w mieszczaństwie niemieckim na przełomie XIX i XX wieku. (z okładki)

"Buddenbrookowie" są pierwszą powieścią Tomasza Manna, która oddana została do rąk czytelników w roku 1901 i od razu zdobyła młodemu pisarzowi rozgłos na całym świecie. Jest to historia czterech pokoleń patrycjuszowskiej rodziny kupieckiej, na przykładzie której autor ukazuje procesy zachodzące w mieszczaństwie niemieckim na przełomie XIX i XX wieku. (z okładki)

Hans Hellmut Kirst, znany pisarz zachodnioniemiecki, należący wraz z Günterem Grassem i Heinrichem Böllem do liberalizującej lewicy, od ponad trzydziestu lat tropi w swoich licznych publikacjach zasadniczy problem: winy Niemców. Czy winien był absolutnie cały naród, bez żadnego wyjątku? Czy istotnie nikt nie usiłował przeciwstawić się złu? A jeśli był ten "jedyny sprawiedliwy w Sodomie", to jakimi intencjami się powodował? Wnikliwą analizę takiego właśnie "jedynego sprawiedliwego" przeprowadza Kirst w swojej najnowszej powieści "Bunt żołnierzy", dotyczącej nie tylko samego zamachu na Hitlera 20 lipca 1944, ale zwłaszcza tego pandemonium okrucieństwa, sadyzmu, zbrodniczej służalczości, cynizmu, mściwości i poczucia pychy tych, którzy tym razem byli "na wierzchu". Powieść, choć trzyma się wiernie faktów, jest jak najdalsza od suchej relacji dokumentalnej, lekko fabularyzowanej, których na temat "20 lipca 1944" było setki. Kirst z bezprzykładną wręcz pasją, chciałoby się rzecz - z furią, demaskuje głupotę, serwilizm, tchórzostwo, bezradność, małostkowość, oportunizm i niepojęty brak wyobraźni w szeregach wysoko postawionych oficerów Wehrmachtu i działaczy protestanckich, przygotowujących spisek, a następnie organizujących zamach na Hitlera. Tak więc, poza jedynym człowiekiem, celowo literacko wykreowanym na herosa bez skazy, Kirst nie szczędzi absolutnie nikogo, jakby chciał rzec, że w tym systemie, w systemie totalitarnym, nieludzkim i antyhumanistycznym, nie może być mowy o sprawiedliwości, dobru, szlachetności. Powieść Kirsta jest gorzką lekcją również dla współczesności, w której wciąż jeszcze tułają się duchy totalitaryzmu i uniformizacji.

Od pięciu miesiecy, dwóch tygodni i trzech dni Henriette i Tom sa parą. Teoretycznie. Bo odkąd Tom pracuje na stacji benzynowej nie ma czasu dla Henrietty. Kiedy na dodatek pewnego dnia widzi go z inna dziewczyną sytuacja wydaje się jasna: Tom ma inną. Ale skoro jemu wolno, to jej też. Tylko jak mogłaby wywołac zazdrość Toma? Jej najlepsza przyjaciółka Tanja zna trojaczki, trzech chłopaków. Jers, Sven i Torben są tak podobni, że można ich ze soba pomylić. Są też mili. Zaczyna się zamieszanie...

Dwudziestotrzyletni Hans Castorp jedzie do Szwajcarii, by odwiedzić kuzyna, który przebywa na leczeniu w sanatorium "Berghof", położonym wysoko w górach. Pobyt zaplanowany na trzy tygodnie w rezultacie trwał siedem lat (siódemka miała dla Thomasa Manna znaczenie magiczne!). Przerwał go dopiero wybuch pierwszej wojny światowej. Świat zastany przez Castorpa "na górze", tak odległy od normalności i różny od tego na "nizinie", to po mistrzowsku sportretowane panopticum napotkanych tam ludzi, dla których czas - konstytutywny czynnik powieści! - upływa bez celu i bez refleksji. Niczym ruchome piaski, z wolna zaczyna wchłaniać młodego Castorpa. Z jednej strony u w o d z i go atmosfera miejsca, z jego rutynowym rozkładem dnia i chorobliwym zaiste rozplotkowaniem, z drugiej - rodząca się miłość. Skomplikowana. Jak to nieraz bywa. Jej punkt kulminacyjny wyznacza bal kostiumowy w zapustny wtorek. "Berghof" to jednak nie tylko sanatorium, zamknięty świat chorych, to zarazem symbol chorej Europy, obraz jej duchowego kryzysu w przededniu wybuchu Wielkiej Wojny. Powieść zakrojona pierwotnie na krótkie opowiadanie, po dwunastu latach pracy i przemyśleń autora, stała się jednym z najważniejszych głosów na temat kondycji moralnej i intelektualnej Europy XX wieku.

Dwudziestotrzyletni Hans Castorp jedzie do Szwajcarii, by odwiedzić kuzyna, który przebywa na leczeniu w sanatorium "Berghof", położonym wysoko w górach. Pobyt zaplanowany na trzy tygodnie w rezultacie trwał siedem lat (siódemka miała dla Thomasa Manna znaczenie magiczne!). Przerwał go dopiero wybuch pierwszej wojny światowej. Świat zastany przez Castorpa "na górze", tak odległy od normalności i różny od tego na "nizinie", to po mistrzowsku sportretowane panopticum napotkanych tam ludzi, dla których czas - konstytutywny czynnik powieści! - upływa bez celu i bez refleksji. Niczym ruchome piaski, z wolna zaczyna wchłaniać młodego Castorpa. Z jednej strony u w o d z i go atmosfera miejsca, z jego rutynowym rozkładem dnia i chorobliwym zaiste rozplotkowaniem, z drugiej - rodząca się miłość. Skomplikowana. Jak to nieraz bywa. Jej punkt kulminacyjny wyznacza bal kostiumowy w zapustny wtorek. "Berghof" to jednak nie tylko sanatorium, zamknięty świat chorych, to zarazem symbol chorej Europy, obraz jej duchowego kryzysu w przededniu wybuchu Wielkiej Wojny. Powieść zakrojona pierwotnie na krótkie opowiadanie, po dwunastu latach pracy i przemyśleń autora, stała się jednym z najważniejszych głosów na temat kondycji moralnej i intelektualnej Europy XX wieku.

Bohater powieści, kompozytor Adrian Leverkühn, zawiera - niczym bohater dramatu Goethego - pakt z diabłem, zyskując geniusz i twórczą nieśmiertelność w zamian za wyrzeczenie się miłości do jakiejkolwiek ziemskiej istoty. Wbrew temu jednak, co można by sądzić, nie jest to kolejna oschła, akademicka wersja mitu Fausta. To zdumiewająca opowieść o tym, że zło czai się wszędzie i czyha tam, gdzie się go najmniej spodziewamy. Od drobnych, codziennych oszustw po zbrodnie szaleńca, prowadzącego swój naród do klęski, zło pozostaje żywiołem niewytłumaczalnym, przypadkowym i często wcale nie diabelskim. Tomasz Mann, pisarz idei, jest również mistrzem opisu, a jego arcydzieło pełne jest wspaniałych, mrocznych, często prowokacyjnych scen. Kto poświęci mu czas, nie pożałuje - uwodzicielska moc muzyki pozwoli mu wejrzeć w otchłanie sztuki, ukazując zarazem wielką wizję historii Niemiec i narodu niemieckiego przed II wojną światową.

,,Dom pod Łabędziem” wszedł już do kanonu prozy zachodnioniemieckiej. Nawiązując do powieści ,,Małżeństwa w Philippsburgu”, podejmuje autor problemy obyczajowe z właściwą sobie przenikliwością i ostrością. Mamy tu bohatera dążącego do sukcesu kosztem jakości życia, co w rezultacie może przekreślić sens jego wysiłków. Czy poddany stresom czterdziestolatek będzie dość wytrwały, bezwzględny i przebiegły, by wygrać konkurencyjną walkę, jaka toczy się w drapieżnym środowisku maklerów o Dom pod Łabędziem? Czy sprawdzi się w swoim zawodzie, czy nie rozczaruje jako głowa rodziny? A może wszystko należałoby przewartościować? Pytanie to stawia pisarz nie tylko przed Gottliebem Zürnem, pośrednikiem w handlu nieruchomościami, uwikłanym w działanie sprzeczne z cechami jego osobowości. (z okładki)

Akcja ,,Dzieci Jerominów” rozgrywa się na Mazurach. Czytelnik odnajdzie bowiem na mapie Pojezierza Mazurskiego wioskę Sowiróg, odgadnie bez trudu, że miasto powiatowe, o którym mowa w powieści to Pisz, odkryje, że ci ludzie z lasów i znad jezior mówią po polsku, aczkolwiek mazurską gwarą, a gdy zajrzy do ksiąg meldunkowych we wsiach wokół Puszczy Piskiej trafi tam na tyle, tyle nazwisk, które poznał z powieści. Przecież jeden Jeromin, a może nie jeden, współpracował z polską partyzantką w walce przeciw zbrodni, której na imię było hitleryzm.

Akcja ,,Dzieci Jerominów” rozgrywa się na Mazurach. Czytelnik odnajdzie bowiem na mapie Pojezierza Mazurskiego wioskę Sowiróg, odgadnie bez trudu, że miasto powiatowe, o którym mowa w powieści to Pisz, odkryje, że ci ludzie z lasów i znad jezior mówią po polsku, aczkolwiek mazurską gwarą, a gdy zajrzy do ksiąg meldunkowych we wsiach wokół Puszczy Piskiej trafi tam na tyle, tyle nazwisk, które poznał z powieści. Przecież jeden Jeromin, a może nie jeden, współpracował z polską partyzantką w walce przeciw zbrodni, której na imię było hitleryzm.

Autor znanej w Polsce powieści "08/15" wprowadza tym razem czytelnika do "Fabryki oficerów". Produkowanie oficerów w hitlerowskiej szkole podchorążych odbywa się taśmowo: parę miesięcy drylu szkolnego i na front! I odbywa się, oczywiście, według ideologicznego wzorca narodowego socjalizmu. Kto się przeciwko temu wzorcowi buntuje, obojętnie, z jakich względów i obojętnie kto - czy to będzie "ostatni Prusak" generał Modersohn, którego zdaniem hitleryzm zhańbił pruski ideał żołnierza, czy porucznik Krafft, który na własną rękę próbuje walczyć o "inne Niemcy"- ten musi zginąć. Postarają się już o to tacy żarliwi zwolennicy Hitlera, jak podchorąży Hochbauer i sędzia wyższego sądu wojennego Wirrmann. Sensacyjna akcja książki toczy się w roku 1944. Główny jej wątek stanowi śledztwo, którego wynik odpowiedzieć ma na pytanie: Kto i dlaczego zabił podporucznika Barkowa, syna generała - komendanta Szkoły Wojennej w Wildlingen nad Menem? Autor nie ogranicza jednak treści tej bardzo gorzkiej i wstrząsającej powieści do lat wojny. Z pewnych dygresji dowiadujemy się, ze ci, którzy kiedyś wiernie służyli Hitlerowi i tępili najmniejszy nawet przejaw oporu, również po wojnie żyją i działają jak za najlepszych swych czasów.

Autor znanej w Polsce powieści "08/15" wprowadza tym razem czytelnika do "Fabryki oficerów". Produkowanie oficerów w hitlerowskiej szkole podchorążych odbywa się taśmowo: parę miesięcy drylu szkolnego i na front! I odbywa się, oczywiście, według ideologicznego wzorca narodowego socjalizmu. Kto się przeciwko temu wzorcowi buntuje, obojętnie, z jakich względów i obojętnie kto - czy to będzie "ostatni Prusak" generał Modersohn, którego zdaniem hitleryzm zhańbił pruski ideał żołnierza, czy porucznik Krafft, który na własną rękę próbuje walczyć o "inne Niemcy"- ten musi zginąć. Postarają się już o to tacy żarliwi zwolennicy Hitlera, jak podchorąży Hochbauer i sędzia wyższego sądu wojennego Wirrmann. Sensacyjna akcja książki toczy się w roku 1944. Główny jej wątek stanowi śledztwo, którego wynik odpowiedzieć ma na pytanie: Kto i dlaczego zabił podporucznika Barkowa, syna generała - komendanta Szkoły Wojennej w Wildlingen nad Menem? Autor nie ogranicza jednak treści tej bardzo gorzkiej i wstrząsającej powieści do lat wojny. Z pewnych dygresji dowiadujemy się, ze ci, którzy kiedyś wiernie służyli Hitlerowi i tępili najmniejszy nawet przejaw oporu, również po wojnie żyją i działają jak za najlepszych swych czasów.