Książki z tej serii to propozycja dla rodziców, którzy swoim pociechom chcą przekazać wiedzę o Polsce, jej historii, tradycji, bohaterach, ważnych wydarzeniach i miejscach, którzy chcą zaszczepić w nich zalążki patriotyzmu i miłości do swego kraju. Będziemy opowiadać o przeszłości naszym dzieciom, aby poznały dzieje swojej ojczyzny nie tylko poprzez legendy, ale także spotykając się z postaciami prawdziwych rycerzy, księżniczek, królów, uczestnicząc w wielkich bitwach i zwycięstwach. Chcemy aby były dumne z tego, że są Polakami.

Nocą z 16 na 17 sierpnia 1944 roku malutkie Olszyny w gminie Rzepiennik Strzyżewski stały się świadkiem tragedii lecącego znad ogarniętej powstaniem Warszawy samolotu Liberator, pilotowanego przez Zygmunta Plutę. Przez całe lata mieszkańców Olszyn oburzała teoria mówiąca o tym, że w Olszynach rozbił się tyl­ko jeden z czterech silników Liberatora, który przeleciawszy jeszcze około 40 kilo­metrów runął na terenie dawnej wioski Banica. Do dziś wszyscy znają historię zestrzelonego przez niemiecki myśliwiec samolotu, a lata badań potwierdziły opowieści mieszkańców i dowiodły niezbicie, że w Olszynach rozbił się B-24 Liberator EW-275 „R” z 1586 Eska­dry do Zadań Specjalnych z Brindisi, na pokładzie którego znajdowali się T. Jencka, B. Malejka, B. Wichrowski, J. Florkowski, J. Dudziak, Z. Pluta i J. Marecki. Co roku, w każdą kolejną rocznicę katastrofy, przy upamiętniającym ją pomniku odbywają się patriotyczne uroczystości. Również teraz, 17 sierpnia, po wcześniejszej Mszy św. zebrano się pod pomnikiem poległych pilotów. W tym roku uroczystość uświetniła obecność rodziny Brunona Malejki, który zginął w katastrofie - syna Christophera Bruno Mackey z córką i wnukami. Obok wyjątkowych gości w uroczystościach udział wzięli udział przedstawiciele samorządu gminnego, księża, a przede wszystkim liczni mieszkańcy Olszyn i okolic. Po południu w bibliotece w Olszynach otwarta została wystawa poświęcona zarówno sylwetkom poległych pilotów jak i samemu samolotowi. Ekspozycja będzie czynna do 2 października.

Od stycznia 1945 roku zaczęła się paniczna ewakuacja ludności niemieckiej z Zachodnich i Wschodnich Prus. Około dwóch milionów niemieckich cywilów, rannych żołnierzy i robotników przymusowych - szukało drogi ucieczki na Zachód, pod huraganowym ogniem artylerii i bombami Armii Czerwonej. Mogli już tylko liczyć na pomoc resztek 2. Armii niemieckiej. W styczniu 1945 roku ze zgrupowania kurlandzkiego przerzucono na Pomorze cztery pełne dywizje, wśród nich 4. Dywizję Pancerną. Miały one wzmocnić zachodniopomorski front, a także osłaniać ewakuację ludności cywilnej i rannych z portów Gdańska, Gdyni i Mierzei Wiślanej. O tej wielkiej ucieczce sporo już pisano. Ale o tych, którzy osłaniali uchodźców - o "żołnierzach ostatniej godziny" - niewiele. Hans Schäufler, podporucznik 35. Pułku 4. Dywizji Pancernej, opisuje ostatnie miesiące wojny, zaciekłe walki na Pomorzu z nacierającymi wojskami 2. Frontu Białoruskiego. Rozpaczliwe próby utrzymania Tucholi, Torunia, Bytowa, Kartuz, Żukowa, Gdyni, Sopotu. I wreszcie Gdańska, który stał się dla Niemców "kotłem czarownic" i gdzie zginął dowódca 4. Dywizji, gen. Clemens Betzel. Opisuje zatopienie "Wilhelma Gustloffa" i "Goi". Ale pisze też o egoizmie, o dekownikach i o żołnierzach, którzy nie chcieli już dalej walczyć. Wspomina również własną dramatyczną ucieczkę w pierwszych dniach maja przez Bałtyk, na niewielkiej motorówce, aż do Heibigenhafen. Dostał się do niewoli angielskiej, miał więc więcej szczęścia niż jego koledzy, internowani w Szwecji, i w grudniu 1945 roku przekazani przez Szwedów Sowietom. Opisuje też mało znany epizod zbombardowania przez aliantów w Neustädler Bucht (koło Lubeki) statków niemieckich z kilkoma tysiącami więźniów obozów koncentracyjnych.

`Do ataku poszedł 1. Szwadron rtm. Pohorockiego. O położeniu poinformował rtm. Pohorockiego kpt. Vesvrottes, zastępca dowódcy baonu, na którego odcinku nastąpiło włamanie. Oficer ten wziął udział w kontrataku. Szwadron wyszedł ze Schweix i początkowo posuwał się pod osłoną niewielkiego grzbietu terenowego oraz tumanów kurzu i dumy, które unosiły się nad polem walki. Gdy szwadron wszedł do lasu, wkrótce został zasypany gwałtownym ogniem broni maszynowej. [...] Nastąpił szturm i gwałtowna walka na granaty i białą broń. We wschodniej części lasu Niemcy bronili się w zdobytych francuskich bunkrach. Zostali w nich wybici granatami.`( Fragment książki)

"Na cmentarzach Rzepiennika znajduje się wiele żołnierskich i partyzanckich mogił. Są dla nas przestrogą a nie legendą. Przestogą jest pomnik w Dąbrach i żołnierski cmentarzyk, naktórym spoczywają chłopcy - żołnierze Ak, i pomnik na granicy Rzepiennika Suchego i Sitnicy na którym wyryto nazwiska żołnierzy i cywilów, których krew wsiąkła w ten zagon chlebnej ziemi. (...) W 70. rocznicę zbrodni dokonanej na 19. partyzantach i zakładnikach z okolic Nowego Żmigrodu i Gorlic w dniu 29. sierpnia 1944 r. w Rzepienniku Suchym przypominamy tamte wydarzenia." (fragment)