We wsi Butrymy, na południe od Olsztyna, na starym opuszczonym cmentarzu stoi krzyż, a na nim widać napis: "Hier ruht Hedwig Kostschewa geb. 1899 +1969". Ale Dobraczyński, gdy tworzył swoich "Najeźdźców", a nawet później, gdy w latach 1956-1957 pisał "A znak nie będzie mu dany", nie znał tego napisu. Tylko intuicja pisarska kazała mu dać bohaterowi swej powieści nazwisko Kostrzewa. W "Najeźdźcach" Kostrzewa jest postacią fragmentaryczną. Ale problem "niemieckiego janczara" musiał tkwić głęboko w sercu pisarza, gdyż wrócił do niego w powieści "A znak...". Hugo Kostrzewa nie żyje, jego duch jednak patronuje książce, w której spotykamy jego bratanka - może syna? - jego bratanicę i matkę. To Franz Kostrzewa - Cocha, jak go nazwą Francuzi - będzie bohaterem powieści stanowiącej dalszy ciąg "Najeźdźców". Tragiczne dzieje ludzi, którym nie pozwolono być Polakami, a których nie przyjęto także do narodu niemieckiego, pasjonowały Dobraczyńskiego. Od lat baczny obserwator problemów polsko-niemieckich, nieraz takich właśnie ludzi w życiu spotykał. Obok pozbawionego ojczyzny Franka Cocha - równie pozbawione ojczyzny dziewczęta wietnamskie. To wszystko na tle Paryża lat pięćdziesiątych, pełnego dziwnych ludzi i równie dziwnych spraw.

We wsi Butrymy, na południe od Olsztyna, na starym opuszczonym cmentarzu stoi krzyż, a na nim widać napis: "Hier ruht Hedwig Kostschewa geb. 1899 +1969". Ale Dobraczyński, gdy tworzył swoich "Najeźdźców", a nawet później, gdy w latach 1956-1957 pisał "A znak nie będzie mu dany", nie znał tego napisu. Tylko intuicja pisarska kazała mu dać bohaterowi swej powieści nazwisko Kostrzewa. W "Najeźdźcach" Kostrzewa jest postacią fragmentaryczną. Ale problem "niemieckiego janczara" musiał tkwić głęboko w sercu pisarza, gdyż wrócił do niego w powieści "A znak...". Hugo Kostrzewa nie żyje, jego duch jednak patronuje książce, w której spotykamy jego bratanka - może syna? - jego bratanicę i matkę. To Franz Kostrzewa - Cocha, jak go nazwą Francuzi - będzie bohaterem powieści stanowiącej dalszy ciąg "Najeźdźców". Tragiczne dzieje ludzi, którym nie pozwolono być Polakami, a których nie przyjęto także do narodu niemieckiego, pasjonowały Dobraczyńskiego. Od lat baczny obserwator problemów polsko-niemieckich, nieraz takich właśnie ludzi w życiu spotykał. Obok pozbawionego ojczyzny Franka Cocha - równie pozbawione ojczyzny dziewczęta wietnamskie. To wszystko na tle Paryża lat pięćdziesiątych, pełnego dziwnych ludzi i równie dziwnych spraw. Dobraczyński zapowiedział kiedyś, że pragnąłby zająć się dziejami ostatniej przedstawicielki rodu Kostrzewów - owej bratanicy. Może uda mu się zrealizować ten zamiar?

Zofia Kossak w trzeciej części swojej trylogii o wyprawach krzyżowych opisuje jedną z ostatnich prób odzyskania Grobu Świętego, a także tragicznie zakończoną krucjatę dziecięcą w XIII wieku. Krucjata dziecięca to mieszanina faktów i fikcji, uwieczniona w średniowiecznych kronikach jako wyprawa krzyżowa dzieci, które przez samą czystość serca miały oswobodzić Ziemię Świętą z rąk muzułmanów. Na kartach powieści przewija się postać św. Franciszka z Asyżu, który daje świadectwo prawdziwej siły ducha, zdolnej osiągać cele w sposób znacznie bardziej skuteczny, aniżeli walka orężna. Na trylogię o wyprawach krzyżowych składają się: • Krzyżowcy t. 1 Bóg tak chce t. 2 Fides graeca; t. 3 Wieża Trzech Sióstr t. 4 Jerozolima wyzwolona • Król trędowaty • Bez oręża (źródło opisu: http://www.iwpax.com.pl/produkt-bez-oreza-429.html).

Nowa powieść autora "Najeźdźców" nie jest książką w łatwy sposób optymistyczną. Zarysowana w niej panorama losów i postaw ukazuje całą złożoność natury ludzkiej, ukazuje głęboki dramatyzm walki toczącej się w duszach i sumieniach. Jej ostateczny optymizm opiera się o wiarę w siłę przetwarzającej miłości oraz poczucie wspólnoty losów wszystkich mieszkańców ziemi. Ocalenie tamy, będącej wspólnym dziełem - tak różnych i obcych sobie skądinąd ludzi - to symbol solidarności w dziele ratowania świata przed zagładą, którego cząstkę i na poły metaforyczne odbicie stanowi - Nituvia... "Błękitne hełmy na tamie" - to powieść nie tylko o wielu wartościach aktualnych, doraźnych, ale i trwałych, uniwersalnych; to dzieło pisarza wyciągającego konsekwencje ze swej twórczej i ludzkiej odpowiedzialności wobec czasu - którego jest nie tylko świadkiem, ale i współtwórcą - a także ze swego chrześcijańskiego światopoglądu.

Bohaterem tej powieściowej konstrukcji jest naród polski, a jej fabułą przełom cywilizacyjny, jaki Polska przeżywała za czasów Chrobrego. I to stanowi pierwszą oryginalność powieści Gołubiewa. Jest to może w tym ujęciu pierwsza powieść polska nie o człowieku, lecz o ludzkim zespole albo może, wyrażając się ściślej, powieść właśnie o człowieku, ale... w funkcji społecznej, w funkcji państwowej i narodowej, o człowieku zbiorowość budującym i przez zbiorowość urabianym. ... Państwo buduje się na naszych oczach. Jego powstawanie jest pasjonującą fabułą tej dziwnej powieści, która nie dąży, jak zwykłe powieśći, do ludzkiej miłości czy śmierci, narodzin, bólu czy szczęścia, ale p o p r z e z ludzką miłość, narodzenie, pracę, cierpienie i śmierć buduje wielką, potężną, coraz wyraźniej jako taka się uświadamiającą społeczność. ... Na każdym kroku wyczuwalna prężność młodego, w historię wstępującego narodu, jego biologiczna siła i witalność, tryskająca z bogactwa i tłustości ziemi, to jedna z zasadniczych sił, która wejdzie jako komponenta w zjawisko, które się nazywa Polską. Drugą będzie chrześcijaństwo. ... I właściwie rozwój, pogłębianie się, "odpoganianie" chrześcijaństwa jest osią toczącej się w powieści akcji, będąc historią rozwijania się i dojrzewania społeczeństwa także pod względem cywilizacyjnym, państwowym i kulturalnym (...). Rozwój ten jest także jedną z więzi konstrukcyjnych książki (...). W "Puszczy" widzimy pramaterię zupełnie jeszcze surową, w części "Szło Nowe" zarysowują się już wyraźnie żebrowania, które zmierzają do zamknięcia się nad całością zwartym sklepieniem. ... W masywy puszczy wdziera się powoli nowe światło, dochodzą wieści o nowym życiu. Nieufnie, ale i ciekawie słucha tego puszczański lud. Jest to przerażające, ale i nęcące. A "nowe" wdziera się przeróżnymi drogami: narzuca je książę, opowiadają o nim rycerze i niewolnicy. A - co może najważniejsze - popycha ludzi ku nowemu jakiś instynkt, jakaś dziwna tęsknota. I powoli "nowe" się buduje... W mroczne bory wcinają się szerokie na świat prowadzące drogi i świecą w nich "niby struga nieba, która się wlała w puszczę"... Bolko ma już w sobie zaczyn przyszłości, zaczyn tego, czym naród będzie i w pewnym sensie jest dotąd - ale wszystko to ukazane jest w tym stanie, w jakim było wówczas... Ciekawość, jak zaczynają się cywilizacyjne cykle - leży niewątpliwie u dna książki Gołubiewa. U jej dna leży ciekawość początku. I za tym prapoczątkiem drąży Gołubiew historię. Zofia Starowieyska-Morstinowa, "Polska szumiąca puszczą", 1947

Kontynuacja opowieści rozpoczętej w tomie "Puszcza", rozgrywająca się w latach 992 - 1002. Jesteśmy świadkami umacniania się władzy książęcej Bolesława, przybycia biskupa Wojciecha i jego misji chrystianizacyjnej w Prusach oraz słynnego zjazdu gnieźnieńskiego, w trakcie którego Cesarz Otton, potwierdził aspiracje Bolesława do Korony Królewskiej.

Po śmierci Ottona Rudego, przyjaciela i sprzymierzeńca Bolesława Polskiego, do głosu ponownie doszli zwolennicy ostatecznej rozprawy z Bolesławem. Tym bardziej, że ten po zajęciu Pragi, urósł w siłę i z coraz większym uporem dopominał się o Koronę dla siebie. Wojna była nieunikniona a ciosy na młode państwo, zaczęły spadać ze wszystkich stron.

Po śmierci Ottona Rudego, przyjaciela i sprzymierzeńca Bolesława Polskiego, do głosu ponownie doszli zwolennicy ostatecznej rozprawy z Bolesławem. Tym bardziej, że ten po zajęciu Pragi, urósł w siłę i z coraz większym uporem dopominał się o Koronę dla siebie. Wojna była nieunikniona a ciosy na młode państwo, zaczęły spadać ze wszystkich stron. Niemcy doszli do wałów Poznania, a w roku 1005 po narodzeniu Chrystusa, Bolesław zrozumiał, że sam nie oprze się potędze Cesarstwa, ale siłami Księstwa będzie mógł odeprzeć każde zagrożenie.

Bolesław podjął wielką misję cywilizacyjną, Karczuje puszcze, wytycza dukty, umacnia chrześcijaństwo i bezlitośnie tępi stare bóstwa. Wzmacnia drużynę, jednoczy państwo, nie waha się przy tym używać każdego, dostępnego mu sposobu. Od Poznania do Jomsborga, od Wawelu do grodów śląskich, a w tle wielka polityka europejska, kolejna próba sił między Cesarstwem a Papiestwem i Świętosława - Piastowska Królowa Północy

Bolesław podjął wielką misję cywilizacyjną, Karczuje puszcze, wytycza dukty, umacnia chrześcijaństwo i bezlitośnie tępi stare bóstwa. Wzmacnia drużynę, jednoczy państwo, nie waha się przy tym używać każdego, dostępnego mu sposobu. Od Poznania do Jomsborga, od Wawelu do grodów śląskich, a w tle wielka polityka europejska, kolejna próba sił między Cesarstwem a Papiestwem i Świętosława - Piastowska Królowa Północy. Tom "Wnuk" został wydany w 1974 roku jako zamknięcie cyklu powieściowego "Bolesław Chrobry". Rekapituluje on kilka wątków, które pojawiły się w poprzednich tomach powieści i - wedle zamierzeń autora - doprowadza je do finału. Całość kończy się ostrą galopadą księdza Bolesława przez puszczę. Tom "Wnuk" w wydaniu z 1981 roku i w następnych wszedł w skład poprzedniego tomu: "Rozdroża", jako ostatnia część.

Powieść wybitnego pisarza angielskiego, przepojona ciepłym humorem, opowiada o księdzu, który dzięki swej prostocie i życzliwości wobec ludzi nawraca nawet zatwardziałych grzeszników. (z okładki)

"Cień Ojca" to jedna z najwybitniejszych książek Jana Dobraczyńskiego, oparta na zapisie ewangelicznym. Ukazuje postać św. Józefa, Opiekuna Najświętszej Rodziny, jako człowieka poddanego próbie posłuszeństwa wobec Boga i Jego zamiarów, mężczyzny, który musi zrozumieć i zaakceptować swą rolę cienia Prawdziwego Ojca wobec Tego, którego zrodzi jego Miriam - wybrana mu przez Najwyższego. Książka daje świadectwo wartościom, które nigdy nie tracą na znaczeniu: odpowiedzialności za rodzinę, cierpliwości i prawdziwej miłości.

Robert Wyman, lekarz, jest zmuszony zejść ze statku na ląd - statek, na którym służy, uległ awarii. Statek przycumował w porcie Neapolu. Jest to dla lekarza okazja do odwiedzenia znajomych. Otóż Robert stacjonował w czasie II wojny światowej w małej wiosce, niedaleko Neapolu właśnie. Zostawił wtedy kochankę, a niedługo po jego wyjeździe urodziło się dziecko, śliczna Rosina. Co go spotka, cokolwiek się zdarzy, wyciśnie na nim piętno - tak łudzi się, tak sobie życzy. Drugim, niemniej ważnym wątkiem tej powieści jest pojawienie się na podłodze kościoła krwi. Skąd ona się wzięła - z figurki Pana Jezusa? A może to tylko żart? Ksiądz powierza tajemnicę Robertowi Wymanowi...

"Czarnoksiężnik" to powieść współczesnego pisarza, rozgrywająca się w Nowym Jorku i prowincjonalnym miasteczku niemieckim. Nowojorski kolekcjoner pozyskuje dla swej galerii tajemniczy XVII-wieczny obraz, przedstawiający scenę skazania Chrystusa na śmierć. Jego dzieje stara się rozszyfrować młody malarz, Kirk Donner. Poszukiwania prowadzą go do Friedheim, małego miasta w Niemczech, gdzie urodził się domniemany autor niezwykłego obrazu. Kirk, który, jak sam mówi, jest agnostykiem, będzie miał również okazję obejrzeć misteria pasyjne, które wystawia się we Friedheim co dziesięć lat. Spotka tam niezwykłą kobietę i przekona się, że nie można być właścicielem dzieła sztuki. Można być tylko opiekunem. Nigdy niczym więcej.

Ta książka ma trzech głównych bohaterów. Don Camillo to wiejski proboszcz z Niziny Padańskiej, człowiek o wielkim sercu i trochę przyciężkiej pięści, stosujący dość oryginalne metody ewangelizacji swoich owieczek, z których duża część to komuniści. Prowadzi on nieustanną wojnę z wójtem Peppone, lokalnym przywódcą "czerwonych", równie jak ksiądz nieustępliwym i porywczym. Nad sporami tych wrogów, którzy są jednocześnie na swój sposób przyjaciółmi, czuwa - z łagodnym uśmiechem - Chrystus Ukrzyżowany z głównego ołtarza miejscowego kościoła. Tym razem, w czwartym tomiku "Małego światka", najwięcej trosk przysparza don Camillowi nie Peppone, który już nieco zmieszczaniał i sam jest obiektem ataków nowych frakcji komunistów, lecz jego własna siostrzenica - przedstawicielka pokolenia młodych gniewnych i przysłany przez biskupa księżyk-reformator. Jak krewki proboszcz poradzi sobie w nowych czasach? [Instytut Wydawniczy Pax, 2009]