"Lęki króla Salomona" to opowieść o dwudziestoparoletnim chłopaku o imieniu Jeannot, który nie może bezczynnie przejść obok zła na świecie i, jak to określa, dokonuje małych napraw - "majsterkuje", by było lepiej w życiu innych. Jest człowiekiem, od którego inni "dużo mogą wziąć". Stara się pomagać ludziom na swój sposób. Kończy się to między innymi romansem z 65-letnią Corą - gwiazdą estradową dawnych lat, o której teraz wszyscy zapomnieli. Tytułowy król Salomon to wiekowy, 84-letni facet, który, podobnie jak bohater, swoje życie przeznaczył na pomoc innym. Tytuł książki może zmylić - akcja dzieje się w czasach współczesnych, a Salomon nie jest mitycznym królem - przydomek ten nadał sobie po sukcesie odniesionym na rynku spodni i gotowej konfekcji: Salomon - król spodni. Ze względu na swoje pragnienia założył linię telefoniczną pomocy - gdzie on i jego pracownicy pocieszają nieszczęśliwców. Historia w skrócie jest taka: Salomon kiedyś kochał się w Corze, Cora kochała się w Salomonie. Od 35. lat nie mogą przestać myśleć o sobie, jednak ich duma nie pozwala im zbliżyć się do siebie. Salomon wysyła Jeannota, by wspierał Corę, gdyż jest samotna. Jeannot, nie wiedząc o tym, że ich coś łączyło, wdaje się z Corą w romans - bo nie może pogodzić się z tym, że ta kobieta jest samotna i zapomniana - ale, jak mówi, nie robi tego z litości. Jeannot po odkryciu historii między Salomonem i Corą stara się doprowadzić ich znowu do siebie. Ten wątek o utraconej miłości i próbie jej odzyskania nakłada się na główną, według mnie, bolączkę autora - niemożność pogodzenia się z niesprawiedliwością świata, z zapomnieniem ludzi i przede wszystkim chyba z koniecznością śmierci: "To jest bezsilność. Wiesz, ta prawdziwa, kiedy nic nie możesz poradzić na to, że nic nie możesz poradzić od jednego końca świata do drugiego, a ze wszystkich stron dobiegają cię zanikające głosy. I to są lęki, lęki króla Salomona, Tego, który nie istnieje i pozwala zdychać i nigdy nie przyjdzie nikomu z pomocą". Książka traktuje o arcyważnych sprawach, a napisana jest prostymi, celnymi słowami - i dzięki temu zapada w pamięć. Autor okrasza książkę specyficznym humorem - przez co czyta się ją i z uśmiechem, i z nutką... hmmm- chyba smutku. (źródło opisu: https://www.biblionetka.pl/art.aspx?id=19629)