W Krakowie, przy ulicy Karmelickiej, stoi kościół karmelitów pod wezwaniem Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny „Na Piasku”. Na ścianie kaplicy, od strony ulicy Garbarskiej, wmurowany został kamień. Wyryto na nim napis „Stopka królowej Jadwigi”. Kamień osłonięty jest metalową kratą. O nim jest ta legenda.

W "Pościgu za czarną hondą" zrównoważony haker Gogel plus pokręcona ekolożka Sójka, plus zakochany w Sójce, grach fabularnych i historii Master równa się... Niezła draka! Jaka? Oczywiście kryminalna! Wymieniona wyżej trójca uczy się grzecznie w ostatniej klasie gimnazjum, ale po lekcjach prowadzi prywatne śledztwo. Jedyny trop wiodący do nieuchwytnego bandyty, to ślad opon umykającej czarnej hondy i przerażony zając, który zresztą przepadł bez wieści.

Z opinii znawcy literatury dziecięcej i młodzieżowej: Barbara Kosmowska, mistrzyni psychologicznych portretów, opowiada o materii ludzkiego życia, w którym rzeczy ważne splatają się z błahymi, o heroizmie codzienności. Choroba brata, pierwsza miłość, rozwód rodziców wymuszają na młodziutkiej bohaterce rewizję własnej postawy, skłaniają do stawiania pytań. Czytelnik znajdzie tu subtelną diagnozę dylematów młodości. To jedna z tych książek, o których pamięta się długo po odłożeniu na półkę. Niepokoi, skłania do refleksji, stawia ważne pytania, wymaga dopowiedzenia własnym życiem.

Opowieść o Julku - niezłym ziółku. O budowaniu bardzo skomplikowanych, do niczego nie służących maszyn i urządzeń. O hodowli zaskrońców w pudełku, zaklinaniu kamieni i… nieudanym wysadzeniu w powietrze pewnej łódzkiej kamienicy. To właśnie dzięki wielu swoim pasjom Julek został poetą. I to takim poetą: że choćby przyszło tysiąc pisarzy i każdy tysiąc strof by wysmażył, i każdy nie wiem, jak się nadymał, nikt nie dogoni Julka Tuwima. Rany Julek! to napisana ze swadą historia dzieciństwa Juliana Tuwima. Znajdziecie tu wiele historii z jego życia poprzeplatanych wierszami i żartami. A wszystkie tak barwne i wybuchowe, jak mikstury chemiczne małego Juliana.

Pewnego dnia ze schroniska do mieszkania pisarza i jego syna trafia Elf – pies o wielkich uszach i równie wielkim sercu. Chociaż przeraża go dywan na trzepaku, papierowe ręczniki i inne Śmiertelnie Groźne Rzeczy, nie jest tchórzem. Stawia czoła dzikiemu zwierzowi i ratuje z opresji Czesława, a gdy na osiedlu pojawia się złodziej, niespodziewanie ujawnia swój instynkt tropicielski. Wciąż jednak tęskni za swoją siostrą Erką, która została w schronisku. Nawet spacery z Młodym i spotkania z piękną Karą i jej pupilką Lindą nie pozwalają mu o tym zapomnieć... "Sposób na Elfa" to wzruszająca, a zarazem pełna humoru historia miłości psa do człowieka, i człowieka do psa. Po przeczytaniu tej książki już zawsze będziesz inaczej patrzeć na swojego pupila! Średnia ocen 8,0 / 10 139 ocen Oceń przeczytaną książkę Dodaj książkę do biblioteczki

Dziadek Felek w wymyślaniu zabaw jest lepszy od niejednej przedszkolanki! Przebiera się za tygrysa, pichci konfitury, zabiera wnuczkę na spacery i do zoo, a kiedy jest chory – nie leży i nie stęka, tylko pozwala Dorocie o siebie zadbać. Czasami babcia gniewa się na dziadka, że jest taki niepoważny, ale Dorota nigdy. Bo jak tu się gniewać na superdziadka, który uwielbia życie i bierze z niego ile się da?

Każdy, kto przyszedł na świat, kiedyś z niego odejdzie. Ale co robił, zanim przyszedł i jak będzie tam, gdzie pójdzie? Niestety - tajemnica! Ileż to już tęgich głów próbowało rozwiązać tę zagadkę! Nikt do tej pory nie dał rady. No to może tym razem. Przeczytajcie i sprawdźcie, czy śmiała akcja godna asa wywiadu zakończyła się powodzeniem. Czy udało się wreszcie wyjaśnić to, co tak długo było ściśle tajne?

Życie szesnastoletniej Oli i jej rodziny wywróciło się do góry nogami, kiedy umarła mama. Dziewczyna nie umie sobie z tym poradzić. Zbyt wiele obowiązków zwala się na jej głowę, a zbuntowana siostra nie zamierza niczego ułatwiać. Wszyscy oczekują od Oli rozsądku, są ekspertami w jej sprawie, i to jest naprawdę wkurzające. A Ola jest po prostu smutna i porządnie zagubiona. Wkrótce okazuje się, jak bardzo…

Czy miłość do roślinek może się zmienić w zauroczenie marihuaną? Czy tajemniczy Niemiec odwiedza stare kąty, czy prowadzi nielegalne interesy? Czy dresiarz potrafi opowiedzieć własnymi słowami film, którego nie widział? Czy średniowieczny święty może paradować w XVII-wiecznym kapeluszu? Czy policjanci nocą wykonują nietypowe prace społeczne? Pomiędzy średniowiecznym zamkiem, zabytkowym kościółkiem a nowymi blokami można trafić na wiele zagadek. Sympatyczna trójka przyjaciół musi je rozwiązać, a pomoc policji, Internetu, a nawet młodszych braci może przysporzyć im kolejnych kłopotów.

Sądzicie, że weekendowy wyjazd do babci to okropna nuda? Bo u babci nie ma internetu, kablówki i kumpli z podwórka? A w dodatku - co to za pomysł, żeby pojechać do niej z... koleżanką z klasy! Radek też tak myślał. Dopóki nie znalazł z Magdą podejrzanej gotówki, którą postanowili odnieść na policję. A potem? Potem było już z górki - szaleńczy pościg, sekretne tunele, brutalne porwanie, uliczna strzelanina i mrożące krew w żyłach chwile spędzone w... trumnie.

Bohaterowie znani już z Eliksiru przygód odbywają tym razem za sprawą cudownego napoju fascynującą podróż w XVII wiek. Czekają tam na nich niezwykłe atrakcje, zagadki przeszłości, tajemnicze postacie i labirynt podziemi pełen pułapek, kryjący legendarny skarb. (Opis z okładki)

Po wypadku samochodowym Michał ląduje na wózku. Ma sprawną prawą rękę, może poruszać głową i cieszyć się, że w ogóle żyje. Początkowo daleko mu do tego, ale rehabilitacja i kompletnie nowe towarzystwo - innych połamańców dochodzących do siebie w ośrodku Caritas, gdzie jest zmuszony zamieszkać - bardzo mu w tym pomagają. Chłopaki lubią drążyć temat, pośmiać się, pomagają mu złapać dystans - to ogromna ulga dla jego skołatanych myśli. Wciągają go w rugby - bo mózg lubi ruch. No i nie bez znaczenia jest, że dziewczyny lubią wysportowanych... Michał mozolnie dochodzi do tego, że jego życie - życie tetrusa - ma swój głęboki sens i cel. Nie każdy ma szczęście to odkryć, nie mając nawet osiemnastu lat!

Linka i Natalia rozpoczynają naukę w drugiej klasie liceum. Linka już w pierwszych dniach września odchodzi ze szkolnej gazetki, by założyć konkurencyjnego bloga, i zaczyna pracę w kawiarni. Jej związek z Adrianem kwitnie - nie mogłoby być lepiej! Gorzej sprawy mają się u Natalii - rozwód rodziców, nowa szkoła z megawymagającymi nauczycielami i rozstanie z Marcinem sprawiają, że dziewczyna zaczyna tracić nad wszystkim kontrolę. Wszystkim, prócz swojej diety... Niewinne odchudzanie szybko zmienia się w poważną chorobę, z którą Natalia przestaje sobie radzić. Powieść o walce z kompleksami, popadaniu w niebezpieczne skrajności i o tym, że często nie dostrzegamy tego, co jest w nas najpiękniejsze. (Opis z okładki)

"Wdowie Wzgórze", kolejna książka Katarzyny Ryrych, to opowieść dla kobiet, słodko-gorzka historia o wiecznie żywej pamięci, o młodości dającej źródło siły na starość, o wierności marzeniom i o miłości, miłości nie zawsze łatwej, nie zawsze stereotypowej, miłości trudnej - przenikającej każdą stronę tej opowieści. To historia szalona, tocząca się na pograniczu baśni i jawy, którą budują w równym stopniu przeszłość i teraźniejszość, dziejąca się w świecie, gdzie "umarli nie są naprawdę umarli", gdzie starość częstokroć bywa bardziej spełniona niż młodość, a człowiek w imię swoich uczuć gotowy jest popełnić każdy desperacki krok... Spotykamy w niej postaci tragiczne i komiczne, natrafiamy na cienie przeszłości, zmory straszące bohaterów, którzy mimo wszystko znajdują w sobie tyle siły, aby stawić im czoło. "Wdowie Wzgórze" to również opowieść o przebaczeniu i nadziei, o człowieczeństwie, każącym zapominać o wszelkiej odmienności, wystawianym na próbę i wychodzącym z niej zwycięsko. Autorka otwarcie dedykuje ją swojej trudnej miłości z nadzieją, że dla Czytelnika również stanie się ona źródłem pokrzepienia w dzisiejszym świecie, gdzie miłość, pamięć, odwaga i wierność powoli stają się pojęciami należącymi do zamierzchłej przeszłości. Na koniec wspomnieć warto, że "Wdowie Wzgórze" to książka tym bardziej niezwykła poprzez fakt, że jej bohaterki jeszcze żyją i, choć ich losy zostały częściowo zmienione przez Autorkę, czekają, aby wziąć do rąk tę naprawdę niezwykłą opowieść i raz jeszcze powrócić do czasu, który odpłynął, jak rzeka opasująca Wzgórze...

Ksenia i Kryspin znają się z realu, ale zaprzyjaźniają się w sieci. Oboje niepozorni, Kryspin trochę ofermowaty, typ mola w okularach, Ksenia nieakceptowana przez koleżanki, przez niektórych uważana wręcz za dziwaczkę. W wirtualnym świecie czują się pewniej. Grając wspólnie online w Gwiezdnych Rycerzy, dodają sobie atrybutów, są pewni siebie, zabawni i mocni. Ale kiedy Kryspin proponuje, żeby się spotkali, Ksenia się wycofuje, wystraszona, że nie jest taka spoko, jak się opisała w necie. Kryspin nie odpuszcza - wie, że Ksenia jest z jego szkoły i szuka jej wśród koleżanek, prowokując kolejne niezręczne sytuacje. Wszystko zaczyna się komplikować, kiedy Ksenia znajduje psa Kryspina, a Kryspin nie wraca do domu na noc, bo go szuka. Czy w tych okolicznościach przyjaciołom uda się w końcu spotkać?

Jeżdżę na rolkach, bo to lubię, bo chcę, bo muszę. Ojciec siedzi w więzieniu. Matka prawie się nie odzywa. Młodszy brat jest szczęśliwy, bo jeszcze nie rozumie, że dziadujemy. Zarabiam na życie wyścigami. Głównie. Handel, hazard i drobne przysługi. Nie będę o nic żebrać. Nikt mnie nie poniży ani nie złamie. Wiem, że ryzykuję, ale takie są zasady. Moje życie jest jak jazda na rolkach. Źle skręcisz - gleba albo jazda pod prąd. Jadę i mam nadzieję, że kolejne zakręty wyprowadzą mnie na prostą. Chyba że przedtem zaliczę kolejną życiową wywrotkę. Na razie skaczę przez murki, kulę się w wąskich tunelach, a czasem turlam się po pętli i szukam wyjścia. Nikt mi nie wmówi, że uciekam. Przed życiem? Przed sobą? Żyję i jeżdżę, jak się da. Nikt nie chce mi powiedzieć, gdzie jest meta tego wyścigu. (Opis z okładki)

Radość wzrostu i rozpacz zniszczenia były w każdej rodzinie. Pisałem przez pryzmat dla mnie najwyrazistszy - własnego domu. Ten dom w czasie pokoju miał swoje cechy ujemne, w czasie okupacji nie całopalił się, w czasie pogromu nie został porażony więcej niż inne domy. Chciałbym więc tylko, aby czytający przez jego dzieje ujrzeli dzieje swoich własnych domów i swoich rodzin, i żeby wywołane wspomnienie rozdarło na chwilę nieznośny osad życia. Melchior Wańkowicz [Elipsa, 1991]