Opowieść pod tytułem "Żądło Genowefy" zacząłem pisać dnia 4 września 1939 r., bo w tym dniu zrobiłem pierwszą notatkę w kalendarzyku kieszonkowym; notatkę, która - wiedziałem to już wówczas - pomoże mi później do odtworzenia obrazów i zdarzeń lecących jak lawina i jak lawina porywających mnie z sobą. Od owego dnia upłynęły trzy lata i trzy miesiące, zanim ukończyłem pisanie. Żadnej z moich książek nie pisałem tak długo i z takimi przerwami, żadna z nich bowiem nie powstała podczas wojny... Żądło Genowefy" jest opowieścią prawdziwą. Nie chcę przez to powiedzieć, że doznałem wszystkich przygód dotyczących "porucznika Herberta". Ale te przygody i przeżycia są prawdziwe. Niektóre z nich przeżyłem sam istotnie; inne przeżyli moi koledzy, od których otrzymywałem bezpośrednie ustne relacje; jeszcze inne zaczerpnięte są z kronik polskich dywizjonów lotniczych w Wielkiej Brytanii. Nie chciałbym, by ktokolwiek z lotników mógł przypuszczać, że sobie przypisuję wszystkie loty i czyny, w których bierze udział "porucznik Herbert". Dlatego ci, którzy odnajdą w tej postaci siebie lub innych kolegów, niech wiedzą, że nie tylko ja sam jestem tutaj "Herbertem". Prawie wszystkie inne nazwiska bohaterów tej książki też są zmienione. Wreszcie - "Genowefa". Nie przypominam sobie, bym widział gdziekolwiek samolot tak nazwany. Dałem mu takie imię, ponieważ po raz pierwszy leciałem na Wellingtonie oznaczonym literą G. To nie był nawet lot bojowy - nie: po prostu krótki przelot z jednego lotniska na drugie. Ale ten przelot odbyłem w towarzystwie "Górala", mego przyjaciela i byłego ucznie, któremu wiele miejsca w tej książce poświęciłem. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/62747/zadlo-genowefy)

W "Żądzy życia", powieści psychologiczno-obyczajowej, akcja rozgrywa się w środowisku rzymskiej bohemy. Na tym tle Druon przedstawił pasjonujące, a zarazem tragiczne dzieje kurtyzany, która apogeum swojej świetności przeżyła w okresie I wojny światowej. U schyłku życia ta ongiś oszałamiająco piękna kobieta, obdarzona nadto dużą inteligencją, teraz chora i opuszczona, odtwarza w swoich wspomnieniach i halucynacjach największe triumfy i najmocniejsze uczucia swojej młodości.

W zbiorze: Żeglarz, Adwokat i róże, Most, Dwa teatry. Nazywano go "jedynym - obok Witkiewicza - urodzonym dramaturgiem dwudziestolecia" (Jan Błoński). Talent dramatyczny był jego przyrodzoną skłonnością, darem natury. (źródło opisu: Nota o autorze)

„Żeglarz” jest opowieścią o konfrontacji legendy z rzeczywistością. Cała akcja rozgrywa się wokół postaci pewnego kapitana, który rzekomo zginął bohatersko w obronie statku. I stał się wzorem do naśladowania wśród lokalnej społeczności miasta, z którego pochodził. Akcja zaczyna się, kiedy mieszkańcy przygotowują się na odsłonięcie pomnika i do obchodów święta związanego z kapitanem. Wszystko było dopracowane na ostatni guzik, ale nagle zjawia się człowiek imieniem Jan, który wyjawia parę szczegółów, które mogą zniszczyć legendę o kapitanie. Nadomiar złego pojawia się tajemniczy pan Schmid... (źródło opisu: greg.pl)

„Żeglarz” jest opowieścią o konfrontacji legendy z rzeczywistością. Cała akcja rozgrywa się wokół postaci pewnego kapitana, który rzekomo zginął bohatersko w obronie statku. I stał się wzorem do naśladowania wśród lokalnej społeczności miasta, z którego pochodził. Akcja zaczyna się, kiedy mieszkańcy przygotowują się na odsłonięcie pomnika i do obchodów święta związanego z kapitanem. Wszystko było dopracowane na ostatni guzik, ale nagle zjawia się człowiek imieniem Jan, który wyjawia parę szczegółów, które mogą zniszczyć legendę o kapitanie. Nadomiar złego pojawia się tajemniczy pan Schmid... (źródło opisu: greg.pl)

Jan bez Ziemi, opuszczony przez baronów i zmuszony przeciwstawić się inwazji francuskiej, raz jeszcze potwierdza swoją nikczemność, usiłując wmówić Hubertowi całą winę za zamierzone oślepienie Artura i jego rzekomą śmierć, potem korzy się przed Pandulfem, błagając go o powstrzymanie Francuzów, w końcu - niezdolny do jakiegokolwiek działania - przekazuje władzę Filipowi, niezmiennie dzielnemu. W końcu umiera otruty przez ,,zdradzieckiego mnicha”. ( z posłowia )

W tragedii o Ryszardzie III ukazuje się finał długoletnich zmagań domu Yorków z domem Lancasterów. Zanim on nastąpi będziemy świadkami drogi Ryszarda do tronu. Drogi znaczonej kolejnymi morderstwami, dokonywanymi przez straszliwego Gloucester już we własnej rodzinie. Gdy Ryszard doszedł już do szczytu władzy: teraz musi z niego spaść. Zginie w bitwie pod Bosworth, a zwycięski Richmond, poślubiając Elżbietę York, zakończy ostatecznie Wojnę Dwóch Róż i jako Henryk VII da początek dynastii Tudorów. ( z posłowia )

Timon z Aten występuję w tej sztuce jako człowiek lekkomyślny i naiwny, a potem zdecydowany mizantrop, nie tylko niechętny, lecz nawet wrogi ludziom i wszystkiemu, co ludzkie. ( z posłowia )