Kiedy planeta Argon w wyniku kosmicznej katastrofy stała się piekłem dla jej mieszkańców - tajemniczych owadzio-humanoidalnych istot zwanych Ethonami - stało się jasne, że jedynym sposobem na uniknięcie zagłady jest ucieczka w bezmiar kosmosu. Garstka szczęśliwców, która znalazła miejsce na pokładzie kosmicznej arki (ArgonII) wyrusza w nieznane, ku planecie zwanej przez jej niegdysiejszych mieszkańców Ziemią. Pomysłodawcą i mózgiem wyprawy jest maszyna E-44-7 - twór najwybitniejszych umysłów planety. Po sennej wielopokoleniowej podróży docierają na miejsce, gdzie zastają ponury krajobraz pozbawiony wszelkich wyższych form życia. Nad polami i wodami krążą jedynie skłębione roje groźnych owadów. Miasta, puste i wypełnione kośćmi dawnych rezydentów oraz artefaktami niosącymi pamięć o odległej cywilizacji, przyjęły nowych obywateli. Czy nowy świat stanie się rajem, czy może kolejnym kręgiem piekła? Czy wiedza o kulturze wymarłych Ziemian i przyczynie ich zagłady stanie się ważną nauką dla kosmitów...? ( źródło opisu: http://postapocalyptic.net/viewpage.php?page_id=423)

Książka ta powstała w oparciu o głośny film Stevena Spielberga pod tym samym tytułem i scenariusz Melissy Mathison. Wiliam Kotzwinkle, autor literatury fantastycznonaukowej, opisał przygody przybysza z innej planety, "starego botanika", który na Ziemi znalazł przyjaciela i opiekuna w dziesięcioletnim chłopcu. To książka o przyjaźni przekraczającej bariery kosmicznych cywilizacji, bezpretensjonalna, pełna humoru i fantazji, a zarazem uniwersalna w swej moralnej wymowie. (źródło opisu: Książka i Wiedza, 1987)

ISS Kennedy powrócił na Ziemię, która w niczym nie przypomina planety sprzed kilkuset lat. Po globalnym kataklizmie stała się jałowym pustkowiem, a na jej powierzchni przetrwali tylko nieliczni. Ocalałe statki Ara Maxima są bezpieczne na orbicie, czekając na dalsze instrukcje tych, którzy podejmą się odbudowy ludzkości. Co zdarzyło się na Ziemi? I czy okrętom naprawdę nic nie grozi? Wróg wygrał proelium i czeka gdzieś pośród gwiazd, świadomy istnienia gatunku ludzkiego. Jeden z nich nadal znajduje się w kriokomorze Kennedy’ego. I będzie miał szansę, by odkupić swoje winy… [nota wydawcy]

Opowieści ze świata bestsellerowego cyklu o Wróżkach. W najnowszym, doskonale napisanym zbiorze opowiadań Melissy Marr staniecie w obliczu niebezpiecznych obietnic, porwie Was wir zagrożenia, zauroczy kraina czarów, gdzie światłość i ciemność nie zawsze są tym, co znamy z życia codziennego... O(opis z okładki)

Jest taki rodzaj fascynacji science fiction, który wynika z samego faktu, iż opowiada ona historie rozgrywające się w kosmosie; czyta się ją wówczas głównie dla owego dreszczu towarzyszącego wyobrażeniu usianej gwiazdami nieskończoności, poczuciu jakiejś monumentalnej tajemnicy, w jaką obleczony jest każdy układ gwiezdny, zanim go bohaterowie nie spenetrują, i dla wszystkich szczegółów, smaczków, jakie się z powyższym wiążą. Bardzo podobne w swych emocjonalnych fundamentach jest zamiłowanie do literatury marynistycznej, z czasów wielkich podróżników i korsarzy, gdy mapy oceanów zamieszkiwały jeszcze węże morskie i krakeny. Kłopot w tym, iż tego typu SF już się praktycznie nie pisze. Bynajmniej jednak nie cała klasyka science fiction eksploracyjnej została już w Polsce wydana i teraz właśnie Solaris nadrabia zaległości Sagą o Heechach Fredericka Pohla, z której znaliśmy dotąd tylko tom pierwszy, äGateway ľ Bramę do gwiazdö. Cykl odwołuje się do tradycji owej äczystej SF kosmicznejö, wolny jest wszakże od charakterystycznych dla niej wad: płaskiej psychologii, drewnianego języka, fabuły ledwo pretekstowej. Nie zrazi więc dzisiejszego czytelnika, nie odtrąci archaizmem. Wierzę głęboko, że te wrażliwości ľ współczesnego miłośnika fantastyki oraz fana SF Złotego Wieku ľ nie są niekompatybilne; że nastoletniego fascynata cyberpunku tak samo może dziś wciągnąć opowieść o starożytnych artefaktach tajemniczej rasy Obcych, o śmiałkach dla pieniędzy wyruszających w kosmos na pokładach ich statków, nigdy nie pewnych, do jakiej gwiazdy zaprowadzą ich pokładowe komputery Obcych, i czy w ogóle z owych wypraw wrócą żywiů Jeden z najsłynniejszych cykli science fiction. Nagrody Hugo, Nebula, Locus i kilka nagród państwowych w krajach europejskich. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/47993/gateway-brama-do-gwiazd)

,,Cylinder miał nieznacznie chropowatą powierzchnię. Analiza próbki substancji, z której był wykonany, wykazywała, że niegdyś była to najwyższego gatunku stal… Arg z niecierpliwością czekał, kiedy End zdecyduje się na usunięcie dna cylindra, a niecierpliwość Grina i Ora była niewiele mniejsza. Tymczasem astrobiologowi przyszło na myśl, że jest z pewnością pierwszym człowiekiem, który trzyma w ręku przedmiot wytworzony zaledwie kilkadziesiąt lat temu, ale leżący z księżycowym gruncie kilkadziesiąt tysięcy lat…” (fragment)

Głos Pana to powieść science fiction ze zwartym filozoficznym przesłaniem. Opowiada ona o wysiłku naukowców nad rozkodowaniem, przetłumaczeniem i zrozumieniem transmisji pozaziemskiej. Powieść krytycznie podsumowuje ludzkie intencje i wysiłki w interpretacji tłumaczenia obcej wiadomości i zastosowanie zdobytych danych. Powieść ta, obok Solaris i Cyberiady, jest jednym z najbardziej znanych dzieł autora. (źródło opisu: http://kulturalnysklep.pl)

Piąty tom cyklu. Blisko półtora tysiąca lat po śmierci Boga Imperatora we wszechświecie dużo się zmieniło, jednak Tleilaxanie, Ixanie i Bene Gesserit pozostali na scenie, a nieżyjący Leto II wciąż kładzie się cieniem na ich przeszłości. Walcząc o supremację, a zarazem usiłując ocalić zgromadzenie przed napływającymi z Rozproszenia dostojnymi matronami, Bene Gesserit układają diaboliczny plan. W jego centrum tkwią kolejny ghola Duncana Idaho i żyjąca na Rakis dziewczyna, która rozkazuje czerwiom. Poprzedni tom nosi tytuł "Bóg Imperator Diuny", kolejny "Kapitularz Diuną".

Pierwsza książka Tolkiena zdobyła tak ogromną popularność, że dziś trudno wręcz spotkać kogoś, kto nie słyszałby o hobbitach. Od 1937 roku jest nieprzerwanie wznawiana na całym świecie.Tolkien napisał ją dla swoich dzieci, ale stała się klasyką i wstępem do Władcy Pierścieni.To właśnie w Hobbicie Tolkien po raz pierwszy odmalował wypełnioną przez smoki, czarodziei i magiczne przedmioty krainę, którą przemierzają niezwykli bohaterowie w odwiecznej walce dobra ze złem.Hobbit to opowieść o niezwykłej podróży podjętej przez krasnoludy, które wyruszają wykraść strzeżone przez smoka złoto. Ich nieoczekiwanym partnerem staje hobbit Bilbo Baggins. Bilbo, jak wszyscy hobbici, bardzo sobie ceni dobre jedzenie, spokój i wygodę, ale jego udziałem staje się wielka przygoda... (źródło opisu: Matras)

Arcydzieło literatury fantasy (w Iskrach wydane po raz pierwszy w 1952 roku). Baśniowy, przemyślany w najdrobniejszych szczegółach fantastyczny świat oraz barwne postaci i ich wspaniałe przygody. Bohaterem jest tytułowy hobbit, "istota większa od liliputa, mniejsza jednak od krasnala", pełen życzliwości dla świata, dobroci, nieskory do męstwa, a przecież odważny, poczciwy, a przecież sprytny. Autor szuka w swej powieści odpowiedzi na podstawowe pytania o źródła dobra i zła. To także wstęp i zaproszenie do najgłośniejszego dzieła Tolkiena "Władcy Pierścieni". (źródło opisu: http://www.iskry.com.pl)

Historia pewnej misji na planetę, na która znajduje się na skraju poznanego wszechświata. Załoga statku ma za zadanie wyjaśnić fenomen, który został odkryty podczas pierwszej wyprawy w ten rejon. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/48013/imago)

Historia pewnej misji na planetę, na która znajduje się na skraju poznanego wszechświata. Załoga statku ma za zadanie wyjaśnić fenomen, który został odkryty podczas pierwszej wyprawy w ten rejon. (źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/48013/imago)

Pośród wysp południowego Pacyfiku żyją tajemnicze istoty, zwierzęta o zdumiewających zdolnościach. Poławiacz pereł, kapitan Van Toch, zaznajamia się z niezwykłymi stworami, przy czym odkrywa grożące im niebezpieczeństwo. Postanawia je ocalić: zwierzęta okazują się pożyteczne, pracują na rzecz człowieka, aż w końcu ludzie uzależniają się od usług genialnych jaszczurów. Lecz te domagają się coraz to nowych ustępstw i przywilejów i dochodzi do dramatycznego konfliktu pomiędzy jaszczurami i ludźmi. Główną rolę w jego eskalacji grają media, których zdolność do wywoływania zbiorowej psychozy Čapek ukazuje bardzo trafnie, a zarazem dowcipnie.

Los potrafi być przewrotny, a droga, którą prowadzi przez życie śmiertelników, nie zawsze jest usłana różami. Dość boleśnie przekonała się o tym Żywia. Karczmarka, serwująca najlepszą potrawkę z zająca w całej Polanii, ale również wiedząca, którą wizje niejednokrotnie wpędziły w tarapaty. Od zawsze inna, wyśmiewana i niepasująca do czasów, w których przyszło jej żyć. Gdy traci dom, jej brat znika, a ona słyszy coś, czego nie powinna, kolejny raz musi uciekać. Jej śladem rusza najlepszy tropiciel w kraju, a przeznaczenie popycha ją w jeszcze większe kłopoty. Gdy na swej drodze spotyka złodzieja i kata, nie wie, że ich ścieżki już zawsze będą się ze sobą przeplatać. Odkrycie, komu może zaufać, gdy nad głową unosi się topór, nie będzie łatwe, tym bardziej jeśli serce i rozum podpowiadają zgoła co innego. „Karczmarka” to historia o wyrzutach sumienia, sile rodzinnych więzi i miłości, która nie zawsze jest oczywista. A to wszystko okraszone słowiańską mitologią, w której aż roi się od różnorakich demonów.

Przed wyjściem z wody wytworzyło ubranie na zewnętrznej powierzchni swego ciała. Ponieważ częściej spotykało marynarzy niż rybaków, przywdziało ich strój. Wyszło na plażę w białym uniformie, który nie ociekał wodą, gdyż nie był zrobiony z materiału. Lśnił natomiast jak skóra morświna. To, co znajdowało się pod spodem, także bardziej przypominało organy tego ssaka morskiego niż człowieka. Było już niemal ciemno i plaża opustoszała. Tylko jeden człowiek zauważył dziwną postać i podbiegł. ? Kurde, gościu, skądżeś ty przypłynął? Uzurpator otaksował go wzrokiem. Mężczyzna przewyższał go niemal o dwie głowy, był solidnie umięśniony i miał na sobie czarny kostium kąpielowy. ? Co jest, krasnalu? Połknąłeś język? Ssaki można bardzo łatwo zabić. Wystarczy roztrzaskać im mózg. Uzurpator złapał mężczyznę za nadgarstek i jednym ciosem zgruchotał mu czaszkę. Gdy ustały drgawki, uzurpator otworzył klatkę piersiową ofiary i przestudiował układ oraz budowę poszczególnych narządów i mięśni. Potem rozpoczął powolny i bolesny proces rekonfiguracji własnej postaci. Musiał zwiększyć masę o około trzydzieści procent, więc po analizie obu rąk oderwał je od ciała ofiary, przytknął do swojego i trzymał tak długo, aż zostały wchłonięte. Następnie dołożył kilka garści stygnących wnętrzności. ściągnął strój kąpielowy i zduplikował ukrytą w nim strukturę reprodukcyjną, po czym włożył go. Wybebeszone zwłoki zaniósł zaś na głęboką wodę i podarował rybom. Ruszył wzdłuż plaży ku światłom San Guillermo ? krzepki, przystojny młodzieniec, powielony aż po linie papilarne w bezmyślnym procesie, który kosztował go półtorej godziny męczarni. Nie umiał jednak mówić w żadnym ludzkim języku, a strój włożył tyłem do przodu. Szedł zamaszystym marynarskim krokiem: oprócz człowieka, którego niedawno zabił, przez cały miniony wiek widywał jedynie mężczyzn, którzy tak właśnie poruszali się po pokładzie. Szedł ku światłu. Nim dotarł do niewielkiego kurortu, zrobiło się całkiem ciemno. Niebo było bezksiężycowe, lecz usiane gwiazdami. Coś sprawiło, że uzurpator zatrzymał się i długo spoglądał w górę. Miasteczko kipiało od dekoracji bożonarodzeniowych. Zauważył, że inni ludzie są ubrani niemal od stóp do głów. Mógłby dorobić sobie więcej stroju albo zabić jeszcze jedną osobę, gdyby tylko udało mu się znaleźć właściwy rozmiar. Ale nie zdążył. Z baru z hamburgerami wyszło pięcioro roześmianych nastolatków. śmiech zamarł im na ustach. ? Jimmy? ? odezwała się piękna dziewczyna. ? Co ty wyprawiasz? Fragment książki

Szósty tom cyklu, kontynuacja powieści "Heretycy Diuny". Kapitularz przechodzi z wolna transformację, w której wyniku Bene Gesserit mają nadzieję wznowić zbiory melanżu i zdobyć dominującą pozycję we wszechświecie. Toczy się jednak walka z czasem - Dostojne Matrony zaciskają nieustępliwie pętlę wokół głównej siedziby zgromadzenia. Dręczona wizjami własnej śmierci, Matka Przełożona Darwi Odrade robi wszystko, by ocalić siostry. Mimo sprzeciwu części z nich postanawia zagrać va banque i rzuca na szalę swe ostatnie atuty: gholę baszara Tega, byłą Dostojną Matronę Murbellę i obdarzonego niezwykłymi zdolnościami Duncana Idaho. Tymczasem gdzieś w oddali czai się wróg stokroć potężniejszy od Dostojnych Matron i zarzuca swą sieć...

Jest to trylogia złożona z ,,Marii”; ,,Kukły” i ,,Strachów”. Karamoro to nazwa miasteczka, wedle autora - z inspiracji norweskiej. Rzeczywiście sporo tu nazwisk i motywów skandynawskich. Ale autor chyba się myli - Kararom to czarny władca orientalnych baśni (kara to po turecku czarny), zresztą mniejsza o to. Dość, że jest to miasteczko położone na północy, nad jeziorem, pod lodową skałą, miasteczko widmowe, choć złożone z elementów ,,realistycznych”, w stylu scenerii Kafkowskiej. Niemal obyczajowe wydają się poszczególne sceny i sytuacje. W sumie jest to jednak miasteczko ludzi-marionetek, którzy jak to u Drzeżdżona, kultywują szczególne, często krwawe rytuały. Ginie Maria - a jej kukle zostaje wytyczony proces, gdyż samobójstwo jest tu karalne. Ginie rzeźbiarz i malarza Mikołaj, bohater części ostatniej. Krwawe ofiary są konieczne dla utrzymania istnienia miasteczka. Wszystko naprawdę jest widmowe, bardziej ze snu niż z jawy - przypomina się i Kafka, i Tuchanowski. Przesłanie może nie zawsze jest w pełni czytelne, ale wizja jest imponująca. (Leksykon Polskich Pisarzy Współczesnych T.1)

Niebezpiecznie jest za bardzo się zapatrzyć… Planetoidy w układzie gwiazdy Lévie. Wypadek zmusza holownik „Sagittarius” do schronienia się na jednej z nich. Zapasów tlenu nie starczy jednak dla wszystkich. Izmir Predú poświęca się, by reszta załogi holownika przeżyła. Do jego grobu na zimnej, pozbawionej atmosfery planetoidzie ciągną pielgrzymki. Czy naprawdę zdarzają się tam cudowne uzdrowienia? Jeden z ozdrowieńców funduje na grobie Izmira Katedrę. Katedry się nie buduje, lecz sadzi; Katedra rośnie, dojrzewa, rozkwita. Coś lub ktoś wpływa na kod żywokrystu Katedry i trajektorię roju planetoid. Wysłany na Izmiraidy ksiądz Pierre Lavone ma rozstrzygnąć kwestię świętości i cudów Izmira Predú oraz odkryć tajemnicę Izmiraid – zanim planetoidy razem z Katedrą przepadną na wieczność w pustce międzygwiezdnej... [opis wydawcy].

,,Nie lądował. Nie miał już czasu. A i resztki energii jaką miał w bateriach musiał zachowana manewry powrotne. Strzelił tylko radioboję na długookresową stacjonarną i wrócił. Przywiózł zdjęcia, a jakże. Takie cacy cacy, z kłaczkami chmur, młyneczkiem jakiegoś cyklonu w atmosferze, przyjemnymi, zielonymi plamami puszcz podzwrotnikowych. No i jestem tu. Sam. Choć niezupełnie. Gdzieś tu plątają się Ben i Lee. Penetratorzy od siedmiu boleści.” (fragment)